ஜெயமோகனின் எழுத்துக்களம் - முனைவர் ப. சரவணன்

எழுத்தாளர் ஜெயமோகனின் எழுத்துக்களம் ஓர் ஆதூரசாலைக்கு (மருத்துவமனைக்கு) நிகரானது. நாம் நமது அகத்தையும் புறத்தையும் அதற்கு ஒப்புக்கொடுத்துவிட்டாலே போதும், உடலும் உள்ளமும் புத்துணர்வு கொள்ளும். அங்கிருந்து நாம் திரும்பி வரும்போது, நாமறியாத ஒன்று நமக்குளிருந்து எழுந்து, வெளியே வந்து, நாமாகி நிற்கும். பிறகென்ன? நாம் அதுவாகியே வாழலாம். இதனை நான் கண்டறிந்து, உணர்ந்துகொண்டது எழுத்தாளர் ஜெயமோகனின் ‘வெண்முரசு’ நாவலை முழுவதுமாகப் படித்த பின்னர்தான்.

எழுத்தால் பிறரின் கண்ணோட்டத்தை மாற்ற முடியும்தான். ஆனால், எழுத்தால் பிறரின் ஒட்டுமொத்த ஆளுமையையே மாற்றிவிட முடியும் என்றால், அத்தகைய எழுத்தை உருவாக்கும் அந்த எழுத்தாளரின் ஆளுமை எத்தகையதாக இருக்கும்? பல முடிகளை உடைய மலைத்தொடரின் மேல் மிதக்கும் வெண்மேகம் போன்றதுதானே அது? அதுதானே அதிஉயர்நிலை?

‘வெண்முரசு’ நாவலை எழுதிய பின்னர் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் அத்தகைய உயர்நிலை ஆளுமையாக மாறிவிட்டார். அதற்கு அவர் மேற்கொண்ட முயற்சி, பயிற்சி போன்றன எத்தன்மையதாக இருந்திருக்கும்? அவற்றை அவரின் படைப்புக்களத்திலிருந்துதான் அறியமுடியும்.

எழுத்தாளர் ஜெயமோகனின் மகத்தான படைப்பு ‘விஷ்ணுபுரம்’ நாவல். தமிழ்ப் படைப்புலகில் மிகுந்த அதிர்வை எழுப்பிய நாவல் இது. அதன்பின்பு இவர் எழுதிய செவ்வியல் படைப்பு ‘கொற்றவை’. இது, சிலப்பதிகாரத்தை அதன் தொன்மங்களை முன்வைத்து விரித்துச் சொல்லப்பட்ட புதுக்காப்பிய வடிவம். அதற்கு அடுத்து இவர் எழுதிய மாபெரும் படைப்பு ‘வெண்முரசு’ நவீனக் காவிய நாவல். இவரின் உச்சநிலை படைப்பு ‘குமரித்துறைவி’ நாவல்.

இந்த நான்கு நாவல்களும் நான்கு திசைகளென ஒன்றுக்கொன்று விலகியிருக்கின்றன. ஆனால், அவை திசைகள்தான்; எழுத்தாளர் ஜெயமோகனின் ஆகச்சிறந்த படைப்புகள்தான். எந்தத் திசையும் பிறிதைவிடத் தொலைவில் குறைந்ததல்ல; இந்த நான்கு படைப்புகளும் அவற்றின் வீச்சிலும் ஆழத்திலும் ஒன்றைவிடப் பிறிதொன்று சற்றும் தாழ்ந்ததல்ல.

இந்த நான்கு நாவல்களையும் நாம் எவ்வாறு தொகுத்துக்கொள்வது? நான்கு திசைகளையும் ஒருசேர அள்ளிக்கொள்ள முடியுமா என்ன? ஒரே நேரத்தில் நான்கு திசைகளிலும் பயணிக்க இயலுமா? இந்த நான்கினைக்கொண்டு நாம் எவ்வாறு எழுத்தாளர் ஜெயமோகனின் எழுத்துக்களத்தை வரையறுப்பது?

‘விஷ்ணுபுர’த்துக்கும் ‘குமரித்துறைவி’க்கும் ஒரு தொடர்பு இருக்கிறது. அது அகம் மட்டுமே அறியும் தேடல் சார்ந்த ஆன்மிக உணர்வுநிலை. அதுபோலவே, கொற்றவைக்கும் வெண்முரசுக்கும் ஒரு தொடர்பு இருக்கிறது. அது மனவோட்டங்களுக்குள் நிகழும் அறியமுடியாத மானுட அறவுணர்வுநிலை.

‘எழுத்தாளர் ஜெயமோகனின் எழுத்துக்களத்தின் முதன்மைக்கருக்கள் ஆன்மிகத் தேடலும் அற உசாவலுமே’ என்று ஒரு கருதுகோளை உருவாக்கிக்கொண்டு, அவரின் எழுத்துக்களத்தை வரையறை செய்யலாம்.

இவர் தன் வாசகருக்கு அளிக்க நினைத்த ஆன்மிகமும் அறமும் இவரின் எல்லாப் படைப்புகளிலும் ஊடுருவியுள்ளன. அவை சில படைப்புகளில் சல்லிவேராகவும் பல படைப்புகளில் ஆணிவேராகவும் அமைவு கொண்டுள்ளன. ‘விஷ்ணுபுரம்’, ‘கொற்றவை’, ‘வெண்முரசு’, ‘குமரித்துறைவி’ ஆகிய நான்கு நாவல்களிலும் இவை ஆணிவேர்தான். இந்த நான்கிலும் ஆன்மிகமும் அறமும் வேர்ப்பலாவாகக் கனிந்துள்ளன.

‘விஷ்ணுபுர’த்தில் தொடங்கிய ஆன்மிகத் தேடல் ‘குமரித்துறைவி’யில் கண்டடையப்பட்டு நிறைவுபெறுகிறது. ‘கொற்றவை’யில் தொடங்கிய அறம் சார்ந்த அலைக்கழிப்பு ‘வெண்முரசு’ நாவல் பகுதிகளில் ஓர்மைகொண்டு, பின்னர் பேரறத்தை நோக்கிப் பாய்ந்து, அதில் கலந்துவிடுகிறது.

தேடல் முதல் கண்டடைதல் வரையிலான நெடும்பயணமும் அறம் சார்ந்த அலைக்கழிப்பு முதல் பேரறத்தில் கலத்தல் வரையிலான உளப்போராட்டமும் எழுத்தாளர் ஜெயமோகனின் ஆளுமைக்கு அஸ்திவாரமாக உள்ளன. அந்த அஸ்திவாரத்திலிருந்து எழுப்பப்பட்ட வலிமையான நான்கு சுவர்கள் அல்லது நெடிதுயர்ந்த நான்கு தூண்களின் மேல்தான் ‘ஜெயமோகன்’ என்ற மாபெரும் ஆளுமை கொலுவிருக்கிறது.

அந்தப் பேரிருப்பினைத் தரிசிப்பது எல்லோருக்கும் இயல்வதல்ல. இதனை நான் அவர் எழுதிய ‘வெண்முரசு’ நாவலின் ஒன்பதாவது பகுதியாகிய வெய்யோனில் இடம்பெற்ற மூன்று வரிகளைக் கொண்டு கூற விழைகிறேன்.

‘குலமென்றும் குடியென்றும் முறையென்றும் நிறையென்றும் நீங்கள் அறிந்த சிற்றுண்மைகளைக் கொண்டு தொட்டறியும் சிறு பாறையல்ல அவன். சிறகசைத்து விண்ணாளும் வடபுலத்து வெண்நாரைகள் அறியும் இமயம்’

(வெண்முரசு, பகுதி - 09, வெய்யோன்)

இத்தகைய ஆளுமை தான் கடந்து வந்த பாதையையே தன் எழுத்தாக்கியுள்ளது. அந்த எழுத்துக்குப் பிறரின் ஆளுமையை உரிய திசையில் வளர்த்தெடுக்கும் வல்லமை உண்டு. காந்தம் இரும்பை மட்டுமே தன்னை நோக்கி ஈர்க்கும். அந்த இரும்பு மீச்சிறு துகளாக இருந்தாலும்கூட அது ஈர்த்துக்கொள்ளும். ஆனால், மணலையும் பெரும் பாறையையும் அது ஒருபோதும் ஈர்க்காது. எழுத்தாளர் ஜெயமோகனின் எழுத்துகள் மீது பலருக்கு ஒவ்வாமை ஏற்படுவதற்குக் காரணம், காந்தம் இரும்பை மட்டுமே தன்னை நோக்கி ஈர்க்கும் என்பதால்தான்.

காந்தத்தால் ஈர்க்கப்பட்ட இரும்பு தன்னளவில் தானும் ஒரு காந்தமாகவே இயங்கத் தொடங்கும். எழுத்தாளர் ஜெயமோகனின் எழுத்தால் ஈர்க்கப்பட்ட வாசகர் கூட்டம் அவரைப் போலவே சிந்திக்க முயற்சி செய்வதும் எழுத விரும்புவதும் இயல்புதான்.

இத்தகைய தாக்குறவினால், போலச்செய்தலினால் அவர்களின் சுய ஆளுமை சிதைகிறது என்று கருதமுடியாது. அவர்களின் ஆளுமை அவர்களுக்குரிய இலக்கினை நோக்கி வளர்ந்து, மிளிர்கிறது என்றே கருதவேண்டும். குறைநிலையிலிருந்து நிறைநிலையை நோக்கிய வளர்ச்சி அது. இரும்பு காந்தமாக உருவெடுக்கும் தருணம் அது. பொய்மையிலிருந்து மெய்மையை நோக்கிய பாய்ச்சல் அது. இரும்பு காந்தமாகவே செயல்படத் தொடங்கும் பொற்காலமது.

எழுத்தாளர் ஜெயமோகனால் ‘எதையும்’ சொல்மேல் சொல்லடுக்கி, விரித்துப் பெருக்கிச் சில ஆயிரம் பக்கங்களிலும் கூற முடியும். ‘எதையும்’ பொருளுக்குள் பொருள் புதைத்து, மடக்கிச் சுருக்கி ஒரேயொரு பத்தியிலும் கூறமுடியும். அவரின் எழுத்துக்களத்தில் இந்த இரண்டு எல்லைகளையும் காணமுடிகிறது.

இந்த இரண்டு எல்லைகளை மட்டுமே இலக்காகக் கொண்டு அவரின் எழுத்துக்களத்தை வரையறை செய்ய முற்படுவது எனக்கு வசதியாகத்தான் இருக்கிறது. ஒருவகையில், இது அவரின் முழு ஆளுமையையும் வரையறுக்க இயலாமையின் வெளிப்பாடுதான். எனக்கு வேறு வழியில்லை.

எழுத்தாளர் ஜெயமோகனின் எழுத்தில் காணப்படும் இரண்டு எல்லைகளைப் பற்றிப் பார்ப்பதற்கு முன்பாக, அவர் எதை எழுதுகிறார் என்பதைக் கவனிக்க வேண்டும். நான் ‘எதையும்’ என்று அழுத்தம் கொடுத்துள்ளேன். ஆம்! ‘எதையும்’ எழுத வல்லவர் அவர்.

எழுத்தாளர் ஜெயமோகனின் ‘அரங்கியல்’ சார்ந்த எழுத்துகள் பெரும்பாலும் வாசகரை முழுமையாகச் சென்றடையவில்லை என்றே கருதுகிறேன். அவரின் ‘பதுமை’ நாடகம் அவரின் அரங்கியல் எழுத்தின் உச்சம் என்பேன். அவரின் குறுநாவல்கள் அனைத்தும் அவரின் அரங்கியல் சார்ந்த (நாடக இலக்கியம்) எழுத்துகளை மறைத்துவிட்டன. அவரின் சிறுகதைகளை அவரின் மாபெரும் நாவல்கள் மூடி மறைக்கின்றன. அவரின் கவிதைகளையும் ஆய்வுக் கட்டுரைகளையும் அவரின் பிறவகையாக அனைத்துப் புனைவெழுத்துகளும் சேர்ந்து அழுத்தி, மூடியுள்ளன. கடலுக்குள் அடுக்கடுக்காக இருக்கும் எண்ணற்ற உயிர்களின் புழங்குதளங்கள் போலவே அவரின் எழுத்துகள் ஒன்றின் அடியில் ஒன்றாக, ஒன்றால் பிறிதொன்று அழுத்தப்பட்டுக்கொண்டிருக்கிறது. எழுத்தாளர் ஜெயமோகனின் புனைவு, புனைவல்லாத எழுத்துலகம் என்பது கீழ்நோக்கிப் பல அடுக்குகளைக் கொண்ட பெருங்கடல்.

இந்த நாற்பதாண்டுகால எழுத்துலக வாழ்க்கையில் அவர் தன் எழுத்தில் தொடாத இலக்கிய வகைமை என ஏதும் இல்லை. அவர் எந்த இலக்கிய வகைமையை எழுதத் தொடங்கினாலும் அது அந்த வகைமையில் இதற்கு முன்பு எழுதியவர்களின் தொடர்ச்சியாக இருந்தாலும் அந்த இலக்கிய வகைமையைத் தன் எழுத்தால் முற்றிலும் புதிய தளத்திற்குக் கொண்டுசென்று, அந்தப் படைப்பினை அந்த வகைமையின் ‘பெஞ்ச் மார்க்’ ஆக மாற்ற அவரால் முடிகிறது. அதற்கு இலக்கிய வகைமைக்கு ஒன்றாகச் சில சான்றுகளைக் காட்ட இயலும். ‘ஏழாம் உலகம்’, ‘யானை டாக்டர்’, ‘பதுமை’, ‘பனிமனிதன்’, ‘நீலம்’, ‘அருகர்களின் பாதை’, ‘ஆழ்நதியைத் தேடி’, ‘சங்கச் சித்திரங்கள்’, ‘தன்மீட்சி’.

இனி, அந்த இலக்கிய வகைமையில் யார் எழுத முன்வந்தாலும் அவர்கள் இந்த ‘பெஞ்ச் மார்க்’கைத் தாண்டவேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டுவிடுகிறது. இது பிற எழுத்தாளர்களுக்கு ஒரு மனத்தடையாக இருப்பதால், அவர்கள் இவரின் படைப்புகளைப் பொருட்படுத்தாமல் கடந்து செல்கின்றனர்.

ஆனால், உண்மையில் இப்படி ஒரு ‘பெஞ்ச் மார்க்’கை உருவாக்குவது என்பது, தமிழ் இலக்கியத்துக்கு ஒரு பாய்ச்சல். காலந்தோறும் இத்தகைய பாய்ச்சலின் வழியாகத்தான் தமிழ் இலக்கியம் சீரும் சிறப்புமாக வளர்ந்துவந்துள்ளது என்பதை நாம் நினைவுகூரவேண்டும்.

மகாகவி பாரதியாரின் வசனகவிதை ஒரு பாய்ச்சல். எழுத்தாளர் புதுமைப்பித்தனின் சட்டகத்தைத் தாண்டிய சிறுகதைகள் மற்றொரு பாய்ச்சல். விளிம்புநிலை உலகத்தை முதன்மைப்படுத்திய எழுத்தாளர் ஜெயகாந்தனின் நாவல்கள் பிறிதொரு பாய்ச்சல். அகதரிசனத்தை முன்வைக்கும் எழுத்தாளர் ஜெயமோகனின் ‘வெண்முரசு’ நாவலோ தமிழ் இலக்கியத்தின் நாலுகால் பாய்ச்சல். ‘வெண்முர’சின் வழியாகத் தமிழ் இலக்கியம் வளர்ந்துவிட்டதை இனி ‘வெண்முர’சே நினைத்தாலும்கூடக் குறைத்துவிட முடியாதுதான். திரும்பப் பெற முடியாத மாற்றம்தானே ‘வளர்ச்சி’?

‘எதையும்’ எழுதும் எழுத்தாளர் ஜெயமோகனின் எழுத்துகளில் இரண்டு எல்லைகள் உள்ளன. ஒன்று – விரித்துரைப்பது; மற்றொன்று - சுருக்கியுரைப்பது. இரண்டுக்குமே ‘தகவல் ஞானம்’ வேண்டும். இவர் எங்கிருந்து அந்தத் தகவல் ஞானத்தைப் பெறுகிறார்? அவர் இந்தியா முழுவதும் குறுக்கும் நெடுக்குமாகப் பலமுறை பயணித்தவர். வெளிநாடுகள் பலவற்றுக்குச் சென்றவர். அவர் கேட்டவை, பார்ப்பவை, படிப்பவை அவற்றை அவர் தன்னுள் தொகுத்துக்கொள்ளும் முறைமை ஆகியவற்றால் அவருக்குள் தகவல் வீழ்ப்படிவாகித் தகவல் ஞானமாகத் திரள்கிறது மோரைக் கடையக் கடைய வெண்ணெய்த் திரண்டு வருவதுபோல.

வெறும் தகவல் ஞானத்தைக் கொண்டு படைப்பை உருவாக்கிவிட முடியுமா? தகவல் ஞானத்தைக் கொண்டு கலைக்களஞ்சியத்தை உருவாக்கலாம். ஆனால், படைப்பின் ஒரு வரியைக்கூட எழுத இயலாது. தான் பெற்ற தகவல் ஞானத்திலிருந்து இழை இழையாகத் தகவலை விரித்தெடுக்கவும் சுருக்கியடக்கவும் எழுத்தாற்றல் வேண்டும். அதற்கு நெடிய, தொடர்ந்த எழுத்துப் பயிற்சி வேண்டும்.

‘வெண்முரசு’ – மாமலர் பகுதியில், அரசன் நகுஷன் தனக்குள் பேசிக்கொள்வதாக ஒரு தொடர் இடம்பெற்றுள்ளது.

‘எண்ணங்களைச் சொற்களாக்குவது எத்தனை நல்லது! அது புகையை நீராக்குவது. நீரை உறைய வைக்கவேண்டுமென்றால், எழுதவேண்டும்.’

(வெண்முரசு - மாமலர்)

எழுதி எழுதித்தான் எழுதக் கற்க முடியும். மனசுக்குள் எழுதி எழுதித் தொகுத்து, பின்னர் அதைக் கண்கூடாகப் புறத்தே எழுதி முடிப்பதே எழுத்தாற்றலின் செயல்வடிவம். இது ஒரு தவம். இந்த எழுத்துத் தவம் இல்லாமல் எந்தப் படைப்பு வரமும் நமக்குக் கிடைக்காது.

ஆன்மிகத் தேடலை ‘விஷ்ணுபுர’த்தில் விரித்தும் ‘குமரித்துறைவி’யில் சுருக்கியும் தன் எழுத்தில் வடித்துள்ளார் இவர். ‘கொற்றவை’யில் சுருக்கமாக மேற்கொண்ட அற உசாவலை வெண்முரசில் மிகப்பெரிய, விரிந்த அளவில் செய்துள்ளார். ‘குமரித்துறைவி’ சிமிழில் அடைக்கப்பட்ட ஆன்மிகத் தேடல். அதுபோலவே, ‘கொற்றவை’ சிமிழில் அடைக்கப்பட்ட அற உசாவல். இவற்றுக்கு நேரெதிராக ‘விஷ்ணுபுரம்’ ஆன்மிகத் தேடலையும் ‘வெண்முரசு’ அற உசாவலையும் தன்னகத்தே மிகப்பெரிய அளவில், வடிவில் கொண்டுள்ளன. இவை இரண்டும் கடல்கள். முன்னவை இரண்டும் நதிகள்.

எழுத்தாளர் ஜெயமோகனின் வாசகர்கள் முதலில் நதியில் நீராடப் பழகி, பின்னர் கடலில் நீந்தி மகிழ வேண்டும். இந்த முறையை மாற்றி நீராடினால், இவரின் படைப்புகளை வாசிப்பதிலிருந்து மட்டுமல்ல, ஒட்டுமொத்த வாசிப்பு வாழ்க்கையிலிருந்தேகூட விலகிவிட நேரும்.

‘வெண்முரசு’ – நாவலின் ‘களிற்றியானை நிரை’ பகுதியில்,

‘ஆடிகளுக்குள் புகுந்து மீள்பவை அழிவதில்லை. அவை நோக்குபவரை உள்ளே உறிஞ்சி, தாங்கள் வெளிவந்து, இங்கே தங்களை நிறுவிக்கொள்கின்றன.’

(வெண்முரசு - களிற்றியானை நிரை)

என்ற செய்தி இடம்பெற்றுள்ளது.

இதுபோலத்தான் எழுத்தாளர் ஜெயமோகனின் படைப்புகளை வாசிக்கும் வாசகரின் மனநிலையும். அவர்களின் சிந்தனையில், செயலில், எழுத்தில் இவரின் சிந்தனையின், செயலின், எழுத்தின் தாக்குறவு ஆழமாகத்தான் இருக்கும். இது இவரின் படைப்புகளுக்கு மட்டுமல்ல, இவர் தன் வாசகர்களுக்குத் தனிப்பட்ட முறையில் எழுதும் நீண்ட கடிதங்களுக்கும் பொருந்தும்.

வாசகர்கள் இவரின் படைப்புகளின் வழியாகவும் எழுத்துகளின் வழியாகவும் அகத்தூண்டலைப் பெறுகிறார்கள். சாக்ரடீஸ் பேசிப் பேசியே பிறரைச் சிந்திக்கத் தூண்டினார். இவர் எழுதி எழுதியே பிறரைச் செயல்படத் தூண்டுகிறார்.

‘வெண்முரசு’ – நாவலின் ‘மாமலர்’ பகுதியில், பார்க்கவன் உக்ரசேனனிடம்,

“மானுடன் வாழ்வது அவன் எய்தும் உச்சங்களில் மட்டுமே”

(வெண்முரசு - மாமலர்)

என்று கூறுவார். இத்தகைய உளத்தூண்டல்களை இவரின் படைப்புகளில் தொடர்ந்து காணமுடிகிறது. இவர் தன் எழுத்தால் அத்தகைய உச்சங்களை எய்தி, அதில் வாழ்கிறார். பிறரையும் தூண்டி அத்தகைய உச்சங்களை எய்த வழி கூறுகிறார்.

இவரால் மனவூக்கம் பெற்றவர்கள் பலர். அதுமட்டுமல்ல, இவரின் எழுத்துகளால் ஈர்க்கப்பட்டுத் தம்முடைய முழு ஆளுமையையும் மாற்றிக்கொண்டு, புதிய கோணத்தில் உலகைப் புரிந்துகொள்ள முயன்றவர்களும் புதிதாக எழுத வந்தவர்களும் (குறிப்பாக, புதிய பெண் எழுத்தாளர்களும் விமர்சகர்களும்) புதிய தளத்தில் தங்களை முழுதளித்து இயங்குபவர்களும் (சமூக சேவகர்கள்) எண்ணிக்கை அளவில் மிகுதி. அடுத்த பத்தாண்டுகளில் இவர்களே நவீன இலக்கியத்திலும் சமநீதிச் சமுதாயத்திலும் அடையாள நபர்களாக இருக்கப்போகிறார்கள்.

பிறரின் ஆளுமையையே மாற்றும் பேராளுமையாகத் திகழ்கிறார் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன். அந்த ஆளுமையை நிலைநிறுத்தியிருக்கும் பெரும் பரப்பாக அவரின் எழுத்துக்களம் இருக்கிறது. அந்த எழுத்துக்களத்தில் முதன்மைக்கருக்களாக ஆன்மிகத் தேடலும் அற உசாவலுமே இருக்கின்றன. ஆக, நான் வகுத்துக்கொண்ட ‘கருதுகோள்’ இங்கு நிறுவப்படுகிறது.

***

முனைவர் ப. சரவணன்

க'விதை'களை முளைப்பித்தவர் - அந்தியூர் மணி

கவிதைகளை எப்படிப்  புரிந்து கொள்வது என்பதான கேள்வி தொடர்ந்து எப்போதும் எழுப்பப்பட்டுக்கொண்டே இருக்கிறது.அதற்கான பதிலைச் சொல்ல முயற்சிக்கும் கவிஞர்களும் விமர்சகர்களும்  எது கவிதை என்பதற்கான பதிலாக சில பதில்களையும்  எது கவிதை இல்லை என்பதற்கான சில பதில்களையும் மட்டுமே கொடுக்க முயற்சித்துக் கொண்டிருக்கின்றனர்.அவைகள் கோட்பாடுகளாக இங்கு நிலவுகின்றன.

என்னைப் பொறுத்தவரை கவிதைகளைப் புரிந்து கொள்வது விதைகள் முளைப்பதைப் போன்றதே . விதைகள் முளைப்பது எப்போதும் ஆச்சரியம் தரக்கூடியதே.எந்தப் பயிருக்காகப் பண்படுத்தியிருக்கிறதோ அந்த பயிரின்  விதைகள் அனைத்தும் ஒரே நாளில் முளைப்பதில்லை எனபதை என் விளைநிலத்தில் பாரத்திருக்கிறேன்.ஆனால் முதல் முளைப்பின் இரண்டுநாள் இடைவெளியில் அனைத்தும் முளைத்திருக்கும்.சரியான முளைப்புக்கான சூழலினை கொடுப்பதால் அவை அவ்வாறு முளைக்கின்றன.ஆனால் மூலிகைகள் எனக்கருதும் சில செடிகளை களைகள் எனக்கருதி அவை விதை உருவாகும் முன்னரே அழித்தாலும் தொடர்ந்து வருவதைக் கண்டிருக்கிறேன்.சில ஆண்டுகள் கடந்தாலும்  அவற்றின் உருவாக்கத்தினைத் தடுக்க முடியாத நிலை இருக்கிறது..அதைக் கருத்தில் கொண்டால் நிலத்தில் இருக்கும் அனைத்து விதைகளும் ஒரே சமயத்தில் முளைப்பதில்லை. எந்த அளவு மழை பெய்வதாலும்  அவை வளர்வதற்கான காலச்சூழல் உருவானாலும் முளைக்காமல் தாங்கள் கருதும் சூழலும் காலமும் வரும்வரை காத்திருக்கின்றன. ஆகவே இவ்விரு விதைகளைப் போலவே கவிதைகளையும் எடுத்துக் கொண்டு நோக்கும் போது 1..விளைவுக்கவிதை 2.உணர்வுக்கவிதை எனக் கவிதைகளை இரண்டாகப் பிரித்துக் கொள்ளலாம் என்று எண்ணுகிறேன்.

விளைவுக்கவிதை என்பது குறிப்பிட்ட பயிருக்காக பதப்பபடுத்தப்பட்ட நிலத்தில் அதற்கான சூழலில் விதைக்கப்படும் விதை போன்றது.எடுத்துக்காட்டாக சமகால அரசியல் மற்றும் சமூக நோக்குக் கவிதைகளைப் புரிந்து கொள்வதில் யாருக்கும் எந்த இடரும் இல்லை.ஏனெனில் அவைகள் இப்போதைய மக்களின் மனநிலையை முன்னிறுத்தி அமைப்பதால் அவ்வாறு நிகழ்கிறது. அதேபோல் தமிழின் அறநூல் கவிதைகளையும் பக்திக்கவிதைகளையும் புரிந்து கொள்வதிலும் பெரும்பாலும் சிக்கல் இருப்பதில்லை.ஏனெனில் அவைகள் தாங்கள் விரும்பும் விளைவினை அறுவடையாக நிகழ்த்தும் பொருட்டு உருவாக்கப்பட்டவை.

இதற்குமாறான உணர்வுக்கவிதை என்பது இயற்கையின் அறிதலில ஒன்று கவிஞனின் வாழ்க்கையனுபவத்தால் விரிந்து கிளை பரப்பி அவன் அகமொழியில் விதையாகி நமக்குக் கிடைப்பவை.இவைகள் முளைப்பது அக்கவிஞன் அடைந்த அனுபவத்தினை வாசகன் அடைந்திருப்பதை அல்லது அதைப் பற்றி உணர்ந்திருப்பதைப் பொறுத்தது.அவைகளை அடைந்திருந்தாலும் விதைத்தவுடன் முளைக்காமல் சிலகாலம் அல்லது நீண்ட காலம் கழித்துக்கூட முளைக்கும் .முளைத்தவுடன் கிளை பரப்பி பூப்பூத்து கனியாகி மீண்டும் விதையாக மாறுவது படிப்பவனின் அறிதலைப் பொறுத்தது.ஆகவே முதன் முறைப் படிக்கும் போது வெளிப்படாத கவிதை சிலநாட்கள் கழித்து நம்முள் விரிந்து நிற்பதை கவனிக்கும்போது அதை உணர்வுக்கவிதையாக  எடுத்துக் கொள்ளலாம்.

குறுந்தொகையில் இருக்கும் 82வது கவிதையைப் பற்றி    ஈரோட்டில் நானும் கிருஷ்ணனும் ஜெவிடம் பேசும் வாய்ப்பு அமைந்தது.அந்தப் பாடலும் அதற்கான உரையும். 

நோயும் நெகிழ்ச்சியும் வீடச்சிறந்த

வேய் வனப்புற்ற தோளை நீயே,

என் உயவு அறிதியோ, நல் நடைக் கொடிச்சி!

முருகு புணர்ந்து இயன்ற வள்ளி போல, நின்

உருவு கண் எறிப்ப நோக்கல் ஆற்றலெனே-

போகிய நாகப் போக்கு அருங் கவலை,

சிறு கட் பன்றிப் பெருஞ் சின ஒருத்தல்

சேறு ஆடு இரும் புறம் நீறொடு சிவண,

வெள் வசிப் படீஇயர், மொய்த்த வள்பு அழீஇ,

கோள் நாய் கொண்ட கொள்ளைக்

கானவர் பெயர்க்கும் சிறுகுடியானே.  

யான்கொண்ட காமநோயும் அதனாலாய மெய்யின் தளர்ச்சியும் ஒழியுமாறு முயங்கிக் கிடந்த சிறப்புற்ற மூங்கில் போலும் அழகமைந்த தோளையுடையையாதலின் நல்ல நடையையுடைய கொடிச்சீ !; போகிய நாகப் போக்கு அருங் கவலை உயர்ந்த நாகமரங்களையுடைய செல்லுதற்கரிய கவர்த்த வழியினிடத்திலே; சிறிய கண்ணும் பெரிய சீற்றமுமுடைய ஆண்பன்றி; சேற்றில் உழலுதலானே அச்சேறு பூசப்பெற்ற கரிய முதுகு புழுதி படிந்திருப்ப அப் புழுதியுடனே விளங்கச் சென்று; சுருக்குவார் வைத்த வெறும் பிளப்பில் விழுந்துபட்டதாக; அங்ஙனம் படுதலும் வாரை அழித்து மொய்த்தனவாய்க் கொன்று நாய்கள் பற்றிக் கொண்ட மிகுதிப்பட்ட தசைகளை அவை கொண்டு போகாதபடி; கானவர் சென்று அவற்றை விலக்கிப் பன்றி யிறைச்சியைக் கொணரா நிற்கும்; சிறு குடியின்கண்ணே; முருகவேளைக் கலந்துடன் சென்ற வள்ளிநாச்சியாரைப்போல நீ என்னுடன் வருகின்றனையோ?; நின் வடிவின் ஒளி கண்ணில் வீசுதலானே யான் நின்னை நோக்கலாற்றல் ஆகாதேனாயினேன் அதனால் வேறொன்றனையும் எண்ணாதே கொள்;

இதில் முருகு புணர்ந்த வள்ளி என்பதை மரபார்ந்த சங்கப் பாடலின் உரை ஆசிரியர்கள்  இறைவனான முருகனுடன் இணைந்திருக்கும் வள்ளியம்மை என்றே பொருள் சொல்லியிருக்கின்றனர்.ஆகவே தெய்வீக அழகு பொருந்தியிருக்கும் உன்னை என்னால் முழுமையாகக் காணமுடியவில்லை என்று சொல்வதாகவே பொருள் கூறுகின்றனர்.ஆனால் தெய்வீக அழகு பொருந்தியவளைப் பற்றிப் பாடும் பாட்டில் எதற்கு கொடூரமான வேட்டை வர்ணனை என்று பார்த்தால் மரபின் பார்வையில் நாயகியின் குடியினைப் பற்றியது என்றே பதில் கூறுவர்.என்னால்  அதைப்  போதுமான விளக்கமாக எடுத்துக் கொள்ள முடியவில்லை.  சங்கக் கவிதைகளின் முதன்மைச் சொற்களுக்கு அவற்றுக்கு இயல்பாகக் கொடுக்கப்படும் சொல் அர்த்தத்தினைத் தாண்டி அவற்றிற்கு இருக்கும் மாற்று அர்த்தங்களையும் எடுத்துக் கொண்டு அப்பாடல் கொடுக்கும் உயர் அர்த்தங்களை முயன்றுபார்க்கலாம் எனும் ஜெவின் கருத்துப்படி முருகு புணர்ந்த வள்ளி போன்ற என்ப்தற்கான மாற்று அர்த்தங்களை இட்டு அப்பாடலை நோக்கினேன். முருகு என்பதற்கு தெய்வம் என்பதைத் தாண்டி இளமை அழகு என்று பொருள் எடுத்துக்கொண்டு வள்ளி என்பதற்கான பொருளாக வள்ளிக்கொடி மான் எனப் பொருள் கொண்டு பாடலை விரிக்கலாம்.அவ்வாறு விரித்தால் இளமை பொருந்திய வள்ளிக்கொடி,அழகு பொருந்திய வள்ளிக்கொடி என்ற வகையில் வேரிலிருந்து நுனிவரை ஒரே நேரத்தில் பார்க்க இயலாத தன்மையைக் கொண்டதைச் சொல்கிறது என்று எடுத்துக்கொள்ளலாம்.இளமை பொருந்திய மான்,அழகு பொருந்திய மான் என எடுத்துக்கொண்டால் கணந்தோறும் அழகாகும் தன்மையைக் குறிக்கும் என்று சொல்லிக் கொண்டிருக்கும்போது  ஜெ முருகு என்பதற்கு முருங்கு  என்று எடுத்துக் கொண்டு  முள்மரம் என்ற பொருள் கொள்ளலாம்.படிமமாக  அதுதான் சரியான இருக்கும் என்றார்.எனக்கு அப்போது அதன் பொருள் முழுவதும் விளங்கவில்லை.மரத்தினைச் சுற்றும் கொடி என்பது அவ்வளவு சிறப்பான படிமமா என்றே தோன்றியது.

நான் அரைப்பாலையில் பிறந்து வளர்ந்தவன் .மரத்தின் மீது படரும் கொடி என்பது மரத்தினைச் சாரந்தே தன் வாழ்க்கையை அடையக்கூடியது.கொடிக்குத்தான் மரம் தேவையே தவிர மரத்திற்கு கொடி முதன்மையானதல்ல என்றே என் மனதில் பதிவாகியிருந்தது. காலம் அப்படிமம் பற்றிய படிப்பினையை கொடுத்தது.அப்பாடலின் நிலமான குறிஞ்சியின் அடர்காட்டுக்குள் செல்லும் வாய்ப்பமைந்தது.அங்குதான் அப்படிமத்தின் உக்கிரத்தினை உணர்ந்தேன்.

தான் ஏறியிருக்கும் மரத்தினை சுற்றி மரம் வளரும்போது உள் செல்லுமளவு தன் கொடியால் இறுக்கி கிளைகள் தோறும் தன் நுனிகளைப் பரப்பி மரத்தின் இலைகளை விட தன் இலைகளை பரப்பி நிற்கும் கொடியினைக் கண்டேன்.கொடியே மரமாகி நிற்கும் அற்புதக்காட்சி.எளியதென நினைத்து கொழுகொம்பானால் கொழுகொம்பையே தன்கட்டுக்குள் வைக்கும் இயற்கையின் வினோதத்தினை அங்கே கண்டேன்.அதைப் பாரத்த பின்பு அப்படிமத்திற்கு சரியானது அவர் சொன்னதே என்று உணர்ந்தேன்.

மேலும் அப்படிமம் வேட்டையாடுதலைத் தொழிலாகக் கொண்ட குடியில் பிறந்தவளான நீ என்னையும் உன்  நினைவன்றி வேறொன்றையும் நினையாத வண்ணம் இறுக்கி வேட்டையாடிக் கொண்டிருப்பதால் உன்னை முழுவதும் காண்கிலேன் என்பதற்குச் சரியான படிமமாகவும் மாறிவிட்டது.

சங்க சித்திரங்கள் நூலினைப் படிக்கும் முன்பு சங்கப்பாடல்களைப் படித்தால் அதிலிருந்து கிடைக்கும் தகவல்கள் மற்றும் கவிஞர்களின் சிறப்பான உவமைகள் சொற்றொடர்கள் போன்றவைகளையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.அப்பார்வையை முற்றிலுமாக மாற்றியது சங்கச் சித்திரங்கள்.அதுவரை சங்கப் பாடலுக்கான அரும்பத உரை பொருளுரை ஆய்வுரை ஆகியவையே நூல்களில் இருக்கும்.அச்சூழலில் சங்க கவிதைகளில் இலக்கண வரம்புக்குட்பட்ட சிறப்பம்சங்களைச் சொல்லும் பேராசிரியர்களின் நூற்கள் அவை. துறையும் திணையும் உவமையும் அணியும் பாடல்களை  மேலோடு போல் சூழ்ந்திருக்கும் விதையினைப் போல இருந்தவை அவை.அவ்விதையினை முளைக்க வைக்கும் வகையினை இங்கு உருவாக்கிய பெருமை ஜெயமோகனையே சாரும்.

***

அழியாத்தடம் - விஷால் ராஜா

1

அமெரிக்க எழுத்தாளர், மெர்லின் ராபின்சனின் ‘வீடு’ (‘Home’, Marilynne Robinson) நாவலில் ஒரு காட்சி வருகிறது. நாவலின் மையப் பாத்திரங்களில் ஒருத்தியான க்ளோரி இளமையில் பள்ளிக்கூடத்தில் ஆங்கில ஆசிரியையாக பணியாற்றியவள். மாணவர்களுக்கு கவிதை வாசிப்பை பழக்கப்படுத்தும்போது, நல்ல கவிதைகள் பற்றியும் மோசமான கவிதைகள் பற்றியும் அவள் பேசுகிறாள். உடனே, அவளிடம் கேட்கப்படுகிறது - எது நல்லது, எது மோசமானது என்பதை யார் முடிவு செய்வது? “நான்தான்” என்று பதில் சொல்கிறாள் அவள். அந்த நாவல் இலக்கியம் பற்றியதல்ல. அந்த ஒரு பகுதிக்கு அப்பால் கவிதை பற்றிய பேச்சே அதில் கிடையாது. முழுக்க முழுக்க க்ளோரியின் தனிப்பட்ட வாழ்க்கை பற்றிய நாவலில் அவள் எங்குமே திடமான பெண்ணாகச் சித்தரிக்கப்படவில்லை. அடங்கிய சுபாவம் உடைய அப்பெண் தன் அப்பாவித்தனத்தாலேயே காதல் உறவில் ஏமாற்றப்படுகிறாள். கவிதை வாசிப்போடு எந்தத் தொடர்பும் இல்லாத அந்த நாவலில், வாழ்வில் நல்லதையும் மோசமானதையும் துல்லியமாகப் பிரிக்கத் தெரியாத பேதை க்ளோரி, உறுதியோடு சொல்லும் ஒரே கருத்து கவிதை பற்றியதுதான் என்பது ஆச்சர்யமானது. எனினும் அது புரிந்துகொள்ளக்கூடியதே.

இலக்கிய வாசிப்பில் நல்லது, மோசமானது எனும் தரப்பிரிவினையை பெரும்பாலானோர் ஏற்றுக்கொள்கிறார்கள். ஆனால் அதில் இறுதி முடிவை யார் எடுப்பது என்பதுதான் தீர்க்கமுடியாத பிரச்சனை. இன்று நேற்றல்ல. பல நூற்றாண்டுகளாக இந்தக் கேள்விக்கு விடை கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. எனினும் இலக்கிய விமர்சகர்களின் வேலை தடையின்றியே நடக்கிறது. எத்தனையோ குறுக்கீடுகளுக்கு மத்தியிலும் அவர்கள் இடையறாது விமர்சனப் பணியை முன்னெடுக்கிறார்கள். சிவபெருமானே நேரில் வந்து சொன்னபோதும் நக்கீரர் தன் முடிவை மாற்றிக்கொள்ளவில்லை என்பதை இங்கே குறிப்பிட வேண்டும். இலக்கிய விமர்சனம் என்பது அதிகாரத்தினர் செய்வதல்ல; முழுமுதல் அதிகாரமான கடவுளுக்கு எதிராக மானுடன் செய்வது என்பதை நக்கீரர் வழியே நாம் தெரிந்துகொள்கிறோம். சங்க காலத்தில் வாழ்ந்த தமிழ் புலவரான நக்கீரரிடம் இருந்த நம்பிக்கைதான் நவீன அமெரிக்க எழுத்தாளர் ஒருவரின் கதாபாத்திரத்திடமும் காணக் கிடைக்கிறது என்பது இலக்கிய வாசிப்பு பற்றிய அடிப்படையான ஓர் உண்மையினையே பறைசாற்றுகிறது.

இலக்கிய விமர்சனம் ஏன் செய்யப்படுகிறது எனும் கேள்விக்கு விடையாக வெவ்வேறு காரணங்களை பட்டியலிடலாம். இலக்கிய மதிப்பீடுகளை நிறுவுவதற்கு, சமூக மதிப்பீடுகளைப் பரிசீலிப்பதற்கு, இலக்கியத்தை உருவாக்கும் சமூக அலகுகளைப் புரிந்துகொள்வதற்கு, மனிதர்களின் ஆழ்மனதை அறிவதற்கு. இவ்வாறு வரிசையாக பட்டியலிடப்படும் அனைத்துக் காரணங்களும் உண்மையானவையே. சமயங்களில் சொந்த பிரச்சனைகளை சரிசெய்வதற்குக்கூட இலக்கிய விமர்சனம் பயன்படுகிறது. நண்பர்களைச் சம்பாதிக்கவும் எதிரிகளைப் பழிவாங்கவும் இலக்கிய விமர்சனம் உபயோகம் ஆகிறதுதான். எனினும், அதை இயக்கும் ஆதார விசை பிறிதொன்றே.

எதன் நிமித்தம் இலக்கியம் எழுதப்படுகிறதோ அதன் நிமித்தமே விமர்சனச் செயலும் நிகழ்கிறது. எப்படி வாழ்க்கை பற்றி பேசித் தீர்வதில்லையோ அதேபோல் இலக்கியம் பற்றியும் பேசித் தீர்வதில்லை என்பதே நிஜம். விமர்சனத்திற்கு எடுத்துக்கொள்ளப்படும் படைப்போ அல்லது எழுத்தாளனோ ஒரு முகாந்திரம் மட்டுமே. அடியில் வேறொரு நீரோட்டம் போய்க்கொண்டிருக்கிறது. அதனால்தான் டீக்கடைகளில் நின்று நாம் மணிக்கணக்கில் பேசிக்கொண்டிருக்கிறோம். இரவு முடிய, நட்சத்திரங்கள் தோன்றி மறைய, மொட்டை மாடியில் அமர்ந்து பேசிக்கொண்டிருக்கிறோம். கருத்தரங்குகளிலும் குடி மேஜைகளிலும் ஆக்ரோஷத்தோடும் கண்ணீரோடும் பேசிக்கொண்டிருக்கிறோம். அஞ்சலிக் கூட்டங்களில்கூட சர்ச்சைகள் மேற்கொள்கிறோம். இவை எல்லாமே எதையோ சூழலில் நிறுவுவதற்காக மட்டுமே செய்யப்படுகின்றன என்பதில் எனக்கு நம்பிக்கை இல்லை. மாறாக, சொல்லி முடியா மானுட அவசமொன்றின் தொடர்ச்சியாகவே இலக்கிய விமர்சனமும் இருக்கிறது. இந்தப் புரிதல் சுயசார்புகளின் முன்முடிவுகளைக் கலைத்துவிட்டு இலக்கிய விமர்சனத்தை அணுக உதவி செய்யலாம்.

2

நவீனத் தமிழ் இலக்கியத்தின் அடிப்படைகளை உருவாக்கிய விமர்சகர்கள் எல்லோருமே இலக்கியக் கர்த்தாக்களாகவும் இருந்திருக்கிறார்கள். பாரதி, புதுமைப்பித்தன், க.நா.சு., சி. சு. செல்லப்பா முதலிய படைப்பாளிகளே நவீன இலக்கியத்துக்கான விமர்சன அடிப்படைகளையும் நமக்கு உருவாக்கி அளித்தார்கள். தமிழில் மட்டும் அல்ல. உலகம் முழுக்கவே இதுதான் நிலைமை. டி. எஸ். எலியட், வாலேஸ் ஸ்டீவன்ஸ் முதலிய கவிஞர்கள் தம் காலகட்டத்தின் இலக்கியத்தைக் கட்டமைத்த விமர்சகர்களும்கூட. மேலோட்டமாய் பார்க்க, இலக்கியமும் விமர்சனமும் எதிரெதிர் துறைகள் எனத் தோற்றம் தரலாம். ஆனால் அடியோட்டத்தில் அவை ஒன்றாய் கலந்திருக்கின்றன. நமக்குக் கிடைக்கும் ஆதாரங்களும் இலக்கியம், விமர்சனம் எனும் எதிரீட்டை நிரூபிப்பதில்லை. சுந்தர ராமசாமி ஜி. நாகராஜனைப் பாராட்டி எழுதும்போது ஜி. நாகராஜனைப் புரிந்துகொள்ளும் அளவுக்கே நாம் சுந்தர ராமசாமியையும் புரிந்துகொள்கிறோம். எனில் இலக்கியமும் விமர்சனமும் ஒன்றையொன்று சமன்படுத்தக்கூடியவையாகவும், ஒன்றையொன்று பரிசீலித்து முன் நகர்த்துபவையாகவும் உள்ளன. தோராயமாக, இலக்கியப் படைப்பில் அனுபவம் வாயிலாக ஆசிரியர் எதை அடைய நினைக்கிறாரோ அதையே சிந்தனை வாயிலாக விமர்சனத்தில் அடைகிறார் எனலாம். அனுபவத்தில் அடைந்ததை சிந்தனையில் சரிபார்க்கலாம். போலவே சிந்தனையில் நேர்வதை அனுபவத்திலும் விசாரிக்கலாம்.

மேலும், இலக்கிய ஆசிரியரே விமர்சகராகவும் இருப்பதில் ஒரு நடைமுறை சாதகமும் இருக்கிறது. இலக்கிய ஆசிரியரின் வெற்றிகரமான ஆக்கங்கள் அவருடைய கருத்துகளுக்கு தனி எடையை அளித்துவிடுகின்றன. கார் ஓட்டுகிறவருக்கு எஞ்சினைப்பற்றித் தெரியும் என்று நம்புவதைப்போல் இலக்கிய ஆசிரியரின் மதிப்பீடுகளை நாம் உடனடியாக நம்பத் தலைப்படுகிறோம். அபாயமில்லாத விதிவிலக்குகளைத் தாண்டி அது பெரும்பாலான நேரங்களில் உண்மையாகவே இருக்கிறது.

இலக்கியம் பற்றி எவரும் முடிவுகளை உருவாக்கிக்கொள்ள முடியும் என்று சொல்லும்போது, இலக்கிய விமர்சனத்திற்கென்று தனியே முறைமைகளோ தகுதிகளோ இல்லையா எனும் வினா எழுகிறது. இலக்கிய ஆசிரியரின் தகுதியே இலக்கிய விமர்சகரின் தகுதியும் என்று ஒற்றை வரியில் சொல்லலாம். அதாவது இலக்கியத்தின்மீது நம்பிக்கைக் கொண்டிருத்தல். மற்றவை இரண்டாம்பட்சம்தான். ‘வீடு’ நாவலில் க்ளோரி மாணவர்களிடம் சொல்கிறாள், “மனிதர்கள் எப்போதுமே கவிதைகளை உருவாக்கியிருக்கிறார்கள். கவிதையை நம்புங்கள். அது உங்களுக்கு முக்கியமானதாய் மாறும்”. அந்த வகையில் இலக்கியம் எனும் செயல்பாட்டை நம்பும்படியும் அதன் இருப்புக்கு பிற அறிவுத்துறைகளிடமிருந்து துண்டுப்பட்ட தனி இடத்தை வழங்கும்படியும் விமர்சகருடைய குரல் அமையவேண்டும் என எண்ணுகிறேன்.

இலக்கியம் மொழியில் நிகழ்வதாலும் வரலாற்றோடும், சமூக நிகழ்வுகளோடும் பிரிக்கமுடியாதபடி இணைந்திருப்பதாலும் அதை தனி இருப்பாக வகைப்படுத்துவதில் சிக்கல்கள் உள்ளன. கதையில் ஒரு மனிதன் வந்ததுமே, அவனுக்குப் பெயர் வந்துவிடுகிறது. பெயர் வந்ததும் ஊரும் ஜாதியும் அரசியல் சார்பும் பொருளாதாரப் பின்னனியும் வந்துவிடுகின்றன. இலக்கியம் சமூகத்தின் விளைபொருளா அல்லது சமூகத்தை வழிநடத்தும் கற்பனையா அல்லது சமூகத்தின் உள்ளே நிகழும் தொடர்பற்ற கனவா எனும் உசாவல்கள் முடிவற்ற விவாதங்களை ஏற்படுத்துபவை. இந்த விவாதங்களில் இலக்கிய விமர்சகர் இலக்கியத்தின் தரப்பில் நின்று வாதாட வேண்டும் என்று கோருவது அதிகப்படியான எதிர்பார்ப்பல்ல. அப்படி இலக்கியத்திற்காக சலிக்காமல் வாதாடிய தமிழ்க்குரல்களை வரிசைப்படுத்தினால் அதில் விடுபடவே முடியாத பெயர் ஜெயமோகனுடையது.

தமிழின் முதன்மையான புனைவாசிரியர்களில் ஒருவராக இருப்பதால் ஜெயமோகனுடைய இலக்கியக் கருத்துகள் இயல்பாகவே தவிர்க்கமுடியாத இடத்தைப் பெற்றுவிடுகின்றன. ஆனால் வேறெந்த புனைவாசிரியரை விடவும் விரிவாகவும் தர்க்கப்பூர்வமாகவும் தன் கட்டுரைகளை இயற்றும் ஜெயமோகன் பாடத்திட்டம் போன்ற ஒழுங்கையும் தன் எழுத்தில் சாத்தியமாக்கியிருக்கிறார். ‘நாவல் கோட்பாடு’, ‘நவீனத் தமிழிலக்கிய அறிமுகம்’ முதலிய நூல்கள் பாடங்களாகக் கருதக்கூடிய வகையில் எழுதப்பட்டிருப்பது அவற்றின் தனித்துவம். ‘இலக்கிய முன்னோடிகள்’ நூலும் அந்தச் சட்டகத்தில் பொருந்துவதே.

3

இலக்கிய விமர்சனம் சவாலான செயல்பாடு. சூழலிலிருந்து வரக்கூடிய எதிர்ப்புகளைச் சொல்லவில்லை. தன் நூலுக்கு விமர்சனம் எழுதிய ஒரு பத்திரிகையாளரை எர்னெஸ்ட் ஹெமிங்வே கன்னத்தில் அறைந்ததாகப் படித்திருக்கிறேன். தமிழிலும் அப்படி வாய்மொழிக் கதைகள் நிறைய உலவுகின்றன. ஆனால் வசைகள், முத்திரை குத்தல்கள், புறக்கணிப்புகள் முதலியவை சாதாரணத் தடைகளே. வெள்ளிக்கிழமை விரதம் போல் வாரந்தோறும் சர்ச்சையின் மையமாகும் ஜெயமோகன் போன்ற ஒருவருக்கு அவை ஒரு பொருட்டே அல்ல. ஆனால் தன்னியல்பிலேயே விமர்சனச் செயல்பாடு சில விலைகளைக் கோருகிறது. சமகாலத்தின்மீது ஏமாற்றமும் புகாரும் இல்லாமல் விமர்சனங்கள் எழுதப்படுவதில்லை. களங்கமில்லாத வருங்காலம் பற்றிய கனவு விமர்சகர்களிடம் இருக்கிறது. அக்கனவு கழுதை முன்னால் தொங்கும் கேரட் போன்றது என்பதால், எழுதுபவரிடமே எதிர்மறை மனநிலையை விமர்சனங்கள் தோற்றுவிக்கலாம். இதுவொரு சாத்தியம் என்றால், யதார்த்தத்தில் அந்தக் கருதுகோளைப் பொய்யாக்கும் சாட்சியங்களும் உள்ளன. சகலத்தையும் விமர்சனப்பூர்வமாக அணுகிய க.நா.சு.வின் கட்டுரைகளிலேயே பல இடங்களில் நம்பிக்கைக் கீற்று தென்படுகிறது. ‘தற்போது சூழல் மாறிவருகிறது’ எனும் கருத்தை அவர் அடிக்கடி சொல்கிறார். அதாவது ஒரு விமர்சகர் தன் செயலின் விளைவை தன் காலத்திலேயே பார்க்க முடிவது இயலக்கூடியதுதான்.

நம்பிக்கைக்கான இந்த மாற்று சாத்தியத்தை அதன் உச்சகட்ட எல்லைவரை விரித்தெடுத்தவர் விமர்சகர் ஜெயமோகன். வாசிப்பு சார்ந்து சூழலில் அவர் உருவாக்கியிருக்கும் மாற்றங்கள் அசாத்தியமானவை. அம்மாற்றங்களை நேர்மறையாகவோ அல்லது எதிர்மறையாகவோ மதிப்பிடுவது தனிநபரின் பார்வை, தனிநபரின் தீர்மானம். ஆனால் அவற்றின் இருப்பை யாரும் மறுக்கமுடியாது. யார் கண்ணை மூடிக்கொண்டாலும் இருட்டாகாதபடியே அவை இருக்கின்றன.

பெரும் வாசகத்திரளை ஜெயமோகன் தன் விமர்சன நிலைப்பாடுகள் மூலமாகவே கவர்ந்தார். இலக்கியம் மட்டுமில்லாமல் சினிமா, அரசியல், கலாச்சாரம் என்று பல தளங்களைச் சேர்ந்தவை அவை. சூழலில் சலனத்தை உண்டுபண்ணியவை. சச்சரவுகளாய் மாறியவை. ‘அபிப்ராய சிந்தாமணி’ என்பது ஜெயமோகனே தன் புத்தகமொன்றுக்குச் சூட்டிய தலைப்பு. இப்படி பிற துறைகளிலேயே தீவிரமான கருத்தாடல்களை நிகழ்த்திய ஜெயமோகன் தன் துறையான இலக்கியத்தில் இன்னும் உளப்பூர்வமாகவே ஈடுபடுவார் என்பது வெளிப்படை.

ஜெயமோகனுடைய விமர்சனம் அழகியல் சார்ந்தது என்றாலும் அதில் வரலாற்றுவாதப் பார்வைக்கு பிரதான இடம் இருக்கிறது. பேசுபொருளை வரலாற்றின் வரைபடத்தில் வைத்துப் புரிந்துகொள்வது. தனிமனிதத் தூண்டுதலையும் சமூகக் காரணியையும் ஒருங்கே இணைப்பது. கடைசியில் தன் சொந்த ரசனையை அல்லது அனுபவத்தைப் பொருத்தி மதிப்பீட்டை வரைவது. இவை ஜெயமோகனின் பொதுவான விமர்சனப் படிநிலைகள். இலக்கிய ஆசிரியர்களையும் அதே முறைமையுடனே அவர் அணுகியிருக்கிறார். மூத்த எழுத்தாளர்கள் சார்ந்த பதிவுகளோடு படைப்பியக்கம் சார்ந்த ஜெயமோகனின் நம்பிக்கைகள், அறிதல்கள், எதிர்பார்ப்புகள் முதலியவையும் ‘இலக்கிய முன்னோடிகள்’ நூலில் விரவியுள்ளன. இன்று ஜெயமோகன் மூலம் தமிழ்ச்சூழலில் பரவலாகியிருக்கும் இலக்கியக் கருத்துகள் பலவற்றுக்குமான விரிவான விளக்கங்கள் இந்நூலில் படிக்கக் கிடைக்கின்றன.

இலக்கிய முன்னோடிகளின் சாதனைகளையும் பங்களிப்புகளையும் சுட்டிக்காட்டும்போது அவர்களின் எல்லைகளையும் இந்த நூலில் ஜெயமோகன் விஸ்தாரமாகப் பேசியுள்ளார். முன்னோடிகள்மீது வியப்பு உண்டானாலும் இறுதியில் எல்லைகளே மனதில் அதிகம் நிற்பதாக ஒரு வாசகர் சொன்னால் அது பொய்யான குற்றச்சாட்டல்ல. எனினும் அதை முழு உண்மை என்றும் நான் சொல்லமாட்டேன். தமிழ் நவீன இலக்கியத்தின் உயரத்தையும் பெறுமதியையும் ஜெயமோகன் இதில் ஸ்தூலப்படுத்தியுள்ளார். வெகுஜனப் பிரயாசைகளுக்கு வெளியே அரவமின்றி நடந்த மகத்தான இலக்கிய சாதனைகள் நமக்கு வலுவாய் நினைவூட்டப்படுகின்றன.

மூத்த எழுத்தாளர்கள் பற்றிய மதிப்பீடுகளோடு, தனக்கு முந்தைய தலைமுறையின் எழுத்துப் போக்கை ஒரேடியாக வகுத்து கடந்தகாலத்தில் நிறுத்துவதற்கான முனைப்பையும் ஒருவர் இந்நூலில் காணலாம். திறன்மிகு விளையாட்டு வீரனின் வேகத்தை ஒத்த, பிரமிப்பில் ஆழ்த்துகிற முனைப்பு. அவ்விதம், தமிழ் நவீனத்துவ அழகியலுக்கு ஜெயமோகன் எழுதிய இரங்கல் குறிப்பு என்றும் இந்த நூலை அடையாளப்படுத்தலாம். ‘நவீனத்துவ இலக்கிய மரபு சமகாலத் தத்துவத்திற்கும் சமகால அறிவியலுக்கும் தன் ஆத்மாவைப் பணயம் வைத்துவிட்டது’ என்று நவீனத்துவம் தோற்கும் இடத்தை ஜெயமோகன் குறிப்பிடுகிறார். நவீனத்துவத்துக்கு எதிராக இன்று தமிழ்ச்சூழலில் சகஜமாக ஒலிக்கக்கூடிய விமர்சனங்கள் பலதையும் இந்தப் புத்தகத்தோடு முடிச்சிட இயல்கிறது.

நவ விமர்சனத்தால் (New Criticism) தாக்கமுடைய தமிழ் நவீனத்துவம் அதன் முறைமைகளையே தன் பாதையாக வரித்துக்கொண்டது. ஆசிரியரின் சொந்த வாழ்க்கையையோ அல்லது ஆசிரியரின் நோக்கத்தையோ படைப்பில் தேடும் விமர்சனப் பார்வையை அது எதிர்த்தது. இலக்கிய வரலாறையோ சமூக அரசியல் வரலாறையோ மையப்படுத்தாத நவ விமர்சனவாதிகள், படைப்பின் வழியே அற விசாரணைகள் மேற்கொள்வதையும் சரியான வாசிப்பாகக் கருதவில்லை. படைப்பு பற்றிப் பேசும்போது படைப்பு அல்லாத எதையும் உள்ளே சேர்க்காமல் இருக்க அவர்கள் விரும்பினார்கள். அப்படி படைப்பை தன்னிறைவுள்ள ஒரு வஸ்துவாகக் கண்டதனால் தம் விமர்சன மொழியை வடிவம் சார்ந்ததாக உருவாக்கிக்கொண்டனர். சி. சு. செல்லப்பா, பிரமிள் முதலியோரின் கட்டுரைகளில் உருவம், உள்ளடக்கம் சார்ந்த அக்கறைகள் பிரதானமாய் தொழில்படுவதை இந்தப் பின்னனியில் வைத்துப் புரிந்துகொள்ளலாம்.

நவீனத்துவத்துக்கு முந்தைய செவ்வியல் படைப்புகளை முன்மாதிரிகளாகக் கொள்ளும் ஜெயமோகன் வடிவவாதத்தை இந்த நூலில் தொடர்ந்து மறுக்கிறார். சுந்தர ராமசாமி குறித்த ‘நவீனத்துவ அறவியலைத் தேடி’ என்ற கட்டுரையில் இது திரும்பத் திரும்பச் சொல்லப்படுகிறது. ‘[கலையில்] முக்கியமாக கழற்றி எறியவேண்டிய உடை, வடிவபோதம் மற்றும் மொழிப் பிரக்ஞை.’ இலக்கியத்தில் அறம் நிலைபெற்றிருக்க வேண்டும் என அவர் வலியுறுத்துவதை இதன் தொடர்ச்சியாகக் கருதலாம். ‘[போர்ஹெவின்] அடிப்படையான அறச்சார்பு ஐயத்திற்குரியது’ எனும் கருத்தும் அந்தக் கண்ணியிலிருந்துதான் பிறக்கிறது. அறத்தை முதன்மைப்படுத்துவதால் – அது மரணத்துக்கு எதிராக வாழ்வை நிறுத்துவதுதான் - நவீனத்துவத்தின் இருண்மையான தத்துவ நோக்கை ஜெயமோகனால் ஏற்றுக்கொள்ள முடிவதில்லை. ‘நவீனத்துவ ஒழுக்கத்தின் குரல்’ கட்டுரையில் தனிமனிதனை மையப்படுத்திய எல்லைக்குட்பட்ட பார்வையாலேயே ஜி. நாகராஜனின் கதைகளில் இருண்மை கூடியிருப்பதாக அவர் கூறுகிறார்.

வடிவவாத நவ விமர்சனத்தை மறுக்கும் ஜெயமோகன் இலக்கியத்திற்கான தன் மதிப்பீட்டு உபகரணங்களை இந்த நூலில் எடுத்துரைக்கிறார். ஆன்மிக வெளிப்பாடு அல்லது முழுமை நோக்கு, மரபு சார்ந்த வரலாற்று நோக்கு – இவ்விரு கூறுகளும் அவர் மொழிவன. படைப்பில் ஆன்மிக அனுபவம் திகழ்கிறதா? ஒரு படைப்பு இலக்கிய மரபில் எவ்விடத்தில் வருகிறது? எந்த ஆக்கத்தையும் இக்கேள்விகளை வைத்தே அவர் மதிப்பிடுகிறார். இவற்றை சூழலில் தொடர்ந்து முன்நிறுத்திப் பரவலாக்கியது ஒரு விமர்சகராக ஜெயமோகன் ஆற்றிய முக்கியப் பங்களிப்பு. வாசிப்பனுபவம் எப்படி ஆன்மிக அனுபவமாகிறது என்பதை ஜெயமோகன் தன் ஆரம்பகால நூல்களிலிருந்தே பேசிவருகிறார். சொல்லப்போனால், ‘இலக்கிய முன்னோடிகள்’ நூலைக் காட்டிலும் அவருடைய ‘ஆழ்நதியைத் தேடி’ நூலில் அது இன்னமும் துல்லியமாகப் பதிவாகியுள்ளது.

பொதுச்சூழலில் புழங்கும் சிலவகை வாசிப்புகளை ஜெயமோகன் அடிக்கடி நிராகரித்து எழுதுவதுண்டு. அந்த நிராகரிப்புக்கான தத்துவப் பின்புலம் இந்த நூலில் அழுத்தமாய் பதிவாகியுள்ளது. வெறும் வடிவ நேர்த்தியை மட்டும் அளவுகோலாகக் கொள்ளும் வாசிப்பு ஆழமற்றது என ஜெயமோகன் அறிவுறுத்துகிறார். உரைநடை அழகை மட்டும் பிரதானமாகப் பேசி, மொழியில் அல்லது சொல்முறையில் நிகழ்த்தப்படும் சோதனைகளை பரவசத்தோடு கொண்டாடுவதன் மூலம் இலக்கியத்தின் ஆதார இயல்பை அல்லது பணியை கவனிக்கத் தவறுகிறோம். வண்ணச் சதுரங்கள் கொண்ட கியூபை வைத்து விளையாடுவது போல் படைப்பில் மொழியையோ அல்லது காட்சியையோ மாற்றி மாற்றி அடுக்குவதில் நிஜமாகவே எந்த சுவாரஸ்யமும் கிடையாது. அத்தகைய படைப்புகள் வெறும் மூளைப்பயிற்சி மாத்திரமே என்பதை ஜெயமோகன் சொல்லாத பொழுதில்லை. மூளையைப் பயிற்றுவிக்க வேறு உபாயங்கள் இருக்கும்போது இலக்கியம் அது செய்யவேண்டிய வேலையைச் செய்தால் போதும்தானே. மேலும், இலக்கிய அனுபவம் மொழியைத் தாண்டி நிகழ்வது என எழுதி எழுதி அதை நம் கூட்டு நனவிலியில் ஒரு பகுதியாக மாற்றியதும் ஜெயமோகன்தான். பிரமிள் போன்றவர்கள் இதை முன்னரே பேசியிருக்கிறபோதும் சமகாலத்தில் பெருங்குரலாக இருந்து அதை முரசறைந்தது அவரே. எமர்சன், நித்ய சைதன்ய யதி போன்ற தத்துவவாதிகளின் துணையோடு ஆன்மிக அனுபவத்தை நவீன மொழிக்குக் கொண்டுவந்து நாம் ஏற்கனவே அறிந்திருந்த அக அனுபவத்துக்கு புறக் கட்டுமானத்தை ஜெயமோகன் இந்நூலில் வழங்குகிறார். அது பல்வேறு தாக்குதல்களிலிருந்து வாசகனைக் காக்கும் அரணாய் இருக்கிறது.

பொது வாசிப்பில் புலப்படும் இன்னொரு பிழை, சொந்த அனுபவத்தின் எல்லையோடு இலக்கியப் படைப்புகளைக் குறுக்கிக்கொள்வது. வாசகர்கள் தங்களுக்குத் தெரிந்த விஷயத்தை மட்டுமே படைப்பில் எதிர்பார்க்கும் மேம்போக்குத்தனத்தை இந்த வாசிப்பு ஊக்கப்படுத்தும். ஒருவகையான குமாஸ்தா குணம் அது. நடுத்தர வர்க்கத்தின் அன்றாடத்தை அல்லது அன்றாடத்தில் மறைந்திருக்கும் சிறிய உண்மைகளை மட்டும் இலக்கியத்தில் பேசினால் போதும் எனும் மனநிலையை அது உண்டாக்கவல்லது. தலைக்கு மேல் திறந்து கிடக்கும் வானத்தைப் பார்க்கவிடாமல் தடுப்பது. ஜெயமோகன் அதையும் கடுமையாக விமர்சித்துள்ளார். லா.ச.ரா. பற்றிய கட்டுரையில், ‘மீபொருண்மைத்தனம் இல்லாத இலக்கியச் சூழல் வெற்று நிதர்சனத்தால் வெளிரிக் கிடக்கும்’ என்று அவர் எழுதுவதை இங்கே மேற்கோள் காட்டவேண்டும்.

இலக்கியத்தை நம்பும் நுட்பமான வாசகராய் இருப்பதாலேயே ஜெயமோகன் சிறந்த விமர்சகராகவும் இருக்கிறார். மெத்தனம் இல்லாத வாசகர் என்பதையும் சேர்க்கவேண்டும். மரபிலும் நவீனத்திலும் அவருக்கு உள்ள தேர்ச்சி அபாரமானது. விளைவாக அறியப்படாத பல வழிகளை அவரால் அடையாளம் காட்ட முடிகிறது. மேலைத் தத்துவமும் இந்திய மரபும் ஊடுபாவுகிற படைப்பூக்கம் மிக்க அசல் விமர்சனம் அவருடையது. லா.ச.ரா.வின் எழுத்துமுறையை உபன்யாசத்தோடு ஒப்பிடுவது, புதுமைப்பித்தனில் சித்தர் மரபின் லட்சணங்களைக் கோடிடுவது, மௌனியை ஐரோப்பியக் கற்பனாவதிகளோடு ஒப்பிடுவது. கலகவாதியான ஜி. நாகராஜனின் எழுத்து எப்படி ஒழுக்கவாதியின் பார்வையை அடிநாதமாகக் கொண்டுள்ளது என்பதை விவரிப்பது. இயற்கை விவரணைக்கும் இலக்கியத்துக்குமான தொடர்பைச் சுட்டிக்காட்டுவது. இப்படி வாசகரை முடுக்கிவிடுகிற பல்வேறு அவதானங்களும் திறப்புகளும் இக்கட்டுரைகளில் வெளிப்படுகின்றன. புனைவின் சூட்சுமத்தை நெருங்கத் தேவைப்படும் தயாரிப்புகளை வரைந்து காட்டும்போதும், அடிப்படையில் புனைவு எளிமையான உண்மை என்பதையும் ஜெயமோகன் உரைக்கத் தவறுவதில்லை.

சமூக மீட்சியாக இலக்கியம் கற்பனாவாத காலத்தில் தோற்றுப்போனதும் அது நவீனத்துவத்தில் தனிமனிதனின் அவலத்தைப் பாடுவதாக மாறியது. தமிழில் தனிமனிதனின் மீட்சியாக இலக்கியத்தை மறு உருவாக்கம் செய்ததற்கு ஜெயமோகனுக்குக் கட்டாயம் நன்றி சொல்லவேண்டும். அதன் சாசனமென அமைந்திருக்கிறது ‘இலக்கிய முன்னோடிகள்’ நூல்.

4

ஸ்காட் பிட்ஸ்ஜெரால்டின் (Scott Fitzgerald) வாசகம் ஒன்றுண்டு. ‘ஓர் எழுத்தாளன் தன் அடுத்த தலைமுறை விமர்சகனுக்காகவே எழுதுகிறான்’. அதன்படி நவீனத்துவ முன்னோடிகளை ஜெயமோகன் பாராட்டுவது, விமர்சிப்பது, வரையறுப்பது எல்லாமே இயல்பான நடவடிக்கைகள் என்றே படுகிறது. ஆனால், சிலசமயம், முன்னோடிகளைப் புரிந்துக்கொள்வதைவிடவும் அவர்களை வரையறை செய்வதிலேயே ஜெயமோகன் அதிகம் ஈடுபாடு கொண்டிருக்கிறாரோ என்கிற சம்சயம் எழாமல் இல்லை. இவை தீர்ப்புகள் அல்ல என்று முன்னுரையில் அவர் அளிக்கும் வாக்குறுதி மீதும் நமக்கு சமயங்களில் சந்தேகம் வரவே செய்கிறது. நகுலன் பற்றிய ‘இலக்கிய மரபுக்கு ஒரு நவீனத்துவ அடிக்குறிப்பு’ கட்டுரையில் அந்த உறுத்தல் உறுதிப்படுகிறது. நம்பமுடியாத அளவுக்கு சமநிலை வெளிப்படும் நூலிலேயே நம்பமுடியாத அளவு சமநிலையின்மையும் மறைந்திருப்பது குழப்பமானதே. நகுலனை இன்னும் சற்று திறந்த மனதோடு ஜெயமோகன் அணுகியிருக்கலாம். மொழியின் தர்க்கத்தை ரத்து செய்வதன் வழியே இசை அனுபவம் போன்ற தூய உணர்ச்சி நிலையை புனைவில் எட்ட நவீனத்துவத்தின் அவான்ட்-கார்ட் (Avant-garde) எழுத்தாளர்கள் முயன்றனர். விர்ஜினியா வுல்பின் ‘அலைகள்’ (‘The Waves’, Virginia Woolf) நாவல் அதற்கு எடுத்துக்காட்டாய் சொல்லப்படுவதுண்டு. நகுலனுக்கு அந்த வகை எழுத்துகள் மேல் ஈடுபாடிருந்திருக்கிறது. நகுலன் மீது எனக்குப் பெரிய ஈர்ப்பு இல்லாவிட்டாலும் அவர் போதத்துடனே சில விஷயங்களை – போதமின்மை உட்பட - முயன்று பார்த்தார் என நான் நிச்சயம் நம்புகிறேன். ஜெயமோகன் அந்த அனுகூலத்தை நகுலனுக்குத் தர மறுப்பதாய் தோன்றுகிறது. ஜெயமோகனே ஓரிடத்தில் எழுதுகிறார், ‘அடையாளப்படுத்தல்களை மீறுவது, மாற்றி அடையாளப்படுத்துவது, ஒப்பீட்டளவில் வகுப்பது என விமர்சனம் செயல்பட்டாகவேண்டியுள்ளது. அதன் மூலம் உருவான மனச்சாய்வுகளை விமர்சகன் மீறமுடியாது’.

5

‘இலக்கிய முன்னோடிக’ளில் உள்ள கட்டுரைகள் எழுதப்பட்டு இரண்டு தசாப்தங்கள் நிறைவுறப் போகிறது என நினைக்கிறேன். 2003 அக்டோபரில் ஜெயமோகனின் ஏழு நூல்களை வெளியிட்டு ஜெயகாந்தன் உரையாற்றியதாக நூலில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. இந்த இருபது வருடங்களில் ஜெயமோகனுடைய வாசகப் பரப்பு பன்மடங்கு பெருகியிருக்கிறது. அவருடைய பிரபல்யம் அதிகரித்திருக்கிறது. உலகின் மிக நீண்ட நாவல்களில் ஒன்றான ‘வெண்முர’சை ஆரம்பித்து எழுதியும் முடித்துவிட்டார். எனினும் அறுபது வயதிலும் விமர்சனச் செயல்பாட்டில் அவரிடம் எந்தச் சுணக்கமும் தோன்றவில்லை. ‘தமிழினி’ இணைய இதழில் ‘தல்ஸ்தோய் மானுட நேயரா?’ எனும் தலைப்பில் சமீபத்தில்கூட ஒரு நீள் கட்டுரை எழுதியிருக்கிறார். வேகத்தில் மாற்றம் தென்படாதபோதும், ‘இலக்கிய முன்னோடிகள்’ ஜெயமோகனுக்கும் இப்போதைய ஜெயமோகனுக்கும் நடுவே வாசகர்கள் ஏதாவது வேறுபாட்டைக் காணமுடிகிறதா என்று கேட்டால், ஆம் என்றே பதிலிறுப்பேன்.

பழைய கட்டுரைகளில் தர்க்கங்கள் மண்டிக் கிடக்கின்றன. ஒவ்வொரு கருத்தியல் தரப்பும் தெளிவாக விளக்கப்படுகிறது. ஜெயமோகன் இவ்வளவு மேற்கோள்கள் உபயோகிக்கக்கூடியவரா எனும் ஆச்சர்யத்தை அக்கட்டுரைகள் உண்டாக்குகின்றன. இன்றைய ஜெயமோகன் தர்க்கப்பூர்வமான ஆதாரங்களை வரிசையாக அடுக்கி வாதம் செய்பவர் அல்லர். பெரும்பாலும் வலுவான படிமங்கள் வழியாகவே கட்டுரைகள் எழுதுகிறவர். தத்துவ அடிப்படைகளையோ கோட்பாட்டு அடிப்படைகளையோ இவ்வளவு விலாவரியாக எடுத்துரைப்பவர் அல்லர். தேவைப்படும் நேரங்களில் கோடிட்டு மட்டும் காட்டுபவர். இன்றைய அவர் எழுத்தைக் காட்டிலும் பழையவற்றை படிக்க கூடுதல் உழைப்பு தேவை. சிறிய இடைவெளிகளில் மொபைல் திரையில் சட்டென்று ஓட்டிப் படித்துவிட முடியாது. கட்டுரைகளில் இந்த எழுத்துமுறை மாற்றத்துக்கு தீவிர இலக்கியம் எனும் குறுங்குழுவைத் தாண்டி அவர் வாசகப் பரப்பு வளர்ந்தது மட்டும் காரணம் கிடையாது. ஆனால் இவ்விடத்தில் அதையும் குறிப்பிடவே வேண்டும்.

ஜெயமோகனின் உரைநடை தமிழின் மிகச்சிறந்த உரைநடைகளில் ஒன்று. பழைய கட்டுரைகள் செறிவும் தெளிவும் கூடிய அழகிய நடையில் அமைந்திருக்கும்போதும், இப்போது கட்டுரைகளில் அவர் எழுத்து இன்னமும் தேர்ந்து மலர்ந்து கத்திமுனைக் கூர்மையை எட்டியிருப்பதாய் தோன்றுகிறது. அதே சமயம், நான் உட்பட இன்று பலரும் ஜெயமோகனால் பாதிக்கப்பட்டு அவர் சாயல் கொண்ட நடையில் எழுதுவதாலும், வேறு சிலர் அதை சாரமின்றி போலி செய்வதாலும் உண்டாகியிருக்கும் பரிச்சயத்தின் திரை மூடாத அவர் பழைய நடை ஒருவருக்கு புதிய அனுபவத்தைத் தரக்கூடும்.

சூழலோடு தொடர்ச்சியாக உரையாடுவதால், ‘இலக்கிய முன்னோடிகள்’ நூலில் வாசிக்கக் கிடைக்கும் கருத்துகளை ஜெயமோகனே பின்னரும் வெவ்வேறு இடங்களில் எழுதியிருக்கிறார். வெவ்வேறு காலகட்டங்களில் வெவ்வேறு விதமாக அவை சொல்லப்பட்டிருக்கின்றன. ஜெயமோகனை பின்தொடர்கிற ஒருவர் இந்த நூலைப் படித்திராவிட்டாலும் சுந்தர ராமசாமி பற்றியும் மௌனி பற்றியும் அவர் என்ன சொல்லியிருப்பார் என்பதை ஓரளவு யூகித்துவிட முடியும். இன்னும் துல்லியமான சொற்களில் அதே கருத்துகளை அவர் ஏற்கெனவே படித்திருப்பார். ஆனால் முக்கியமான வித்தியாசம் - அந்த வாசகரால் ஜெயமோகனின் கருத்துகளை தெரிந்துகொள்ள முடியுமே தவிர, அவற்றை அவர் எப்படி அடைந்தார் என்பதைக் கண்டுபிடிக்க முடியாது.

துல்லியத்தினாலேயே தற்போது ஜெயமோகனின் கருத்துகள் ஆதாரம் தேவைப்படாதவையாகவும், எளிமையினாலேயே மறுக்கமுடியாதவையாகவும் இருக்கின்றன. அவற்றைச் சுற்றி வரலாறு மற்றும் தத்துவத்தின் சட்டகத்தை ஜெயமோகன் உருவாக்கித் தருகிறார்தான். ஆனால் அது குறிப்புணர்த்த மட்டுமே பயன்படுத்தப்படுகிறது. மற்றபடி ஆசிரியரின் சொற்கள் என்றே அவை ஒலிக்கின்றன. ‘இலக்கிய முன்னோடிகள்’ போன்ற அவருடைய பழைய நூல்களைப் படிக்கும்போதே தன் முடிவுகளை அவர் எப்படிக் கண்டடைந்தார் என்பது தெரியவரும் என எண்ணுகிறேன்.

6

இணையத்தின் வரவையொட்டி ஜெயமோகனின் எழுத்தும் ஜெயமோகனும் பிரிக்கமுடியாதபடி ஒன்றெனவே ஆகிவிட்டார்கள். அவருடைய இலக்கியக் கட்டுரைகளை வாசிப்பதும்கூட அவருடன் நேரடியாகப் பேசும் மயக்கத்தையே அளிக்கிறது. எழுத்தில் வாசிப்பதோடு மட்டுமின்றி கடந்த சில வருடங்களாக ஜெயமோகனோடு இலக்கியம் பற்றி நீண்ட உரையாடல்கள் மேற்கொள்கிற வாய்ப்பும் எனக்குக் கிடைத்திருக்கிறது. அடிக்கடி இல்லை என்றாலும் அவ்வப்போது தீவிரமான உரையாடல்கள் அமைந்திருக்கின்றன. தனிப்பட்ட முறையில் எனக்கு மிகுந்த பயன் அளித்த உரையாடல்கள் அவை. உத்வேகம் ஊட்டியவை. பரிசுப்பொருள் போல் நான் வாஞ்சையோடு பாதுகாப்பவை.

நேர்ப்பேச்சில் வாசிப்பு சார்ந்தும் புனைவெழுத்து சார்ந்தும் எனக்குள்ள சந்தேகங்களை நான் அவரிடம் முன்வைப்பேன். அல்லது முன்னோடி எழுத்தாளர்களின் படைப்புகள் பற்றிக் கேட்பேன். தனக்கே உரிய வகையில் ஆழமாகவும் நிதானமாகவும் விரிவாகவும் சிந்தனையைத் தூண்டும்படியும் அவர் பதில் சொல்வார். இலக்கிய உதாரணங்களும் கவித்துவப் படிமங்களும் அவர் பேச்சில் வந்து விழுந்தபடியே இருக்கும். பெரும்பாலும் நாம் கேள்வி கேட்கக்கூடிய விஷயங்கள் பற்றி அவர் ஏற்கெனவே யோசித்திருப்பார். நாம் கேட்க நினைக்கிற விஷயங்களைக்கூட அவரால் சரியாகக் கணித்துவிட முடியும். எப்பவும் பேசி முடித்தும், நெடுநேரம் அவர் குரல் மண்டைக்குள்ளேயே கேட்டுக்கொண்டிருக்கும். ஆம். ஜெயமோகன் ஒருவரின் மூளையில் குடிகொள்கிற ஆளுமைதான். எந்த ஆளுமையையும் உள்ளே அனுமதிக்காமல் காலி மண்டையாக இருப்பதற்கு இது தேவலாம் என்பது என் கட்சி.

ஒருமுறை மூன்று நாட்கள் ஜெயமோகனோடு கர்நாடகாவில் பயணம் செய்ய நேர்ந்தது. அருவிகளைச் சுற்றி ஒரு பயணம். திரும்பி வந்து பல மாதங்கள் கழித்து நண்பர் ஒருவரிடம் சொன்னேன், “பார்த்த இடங்கள், பெயர்கள் எல்லாம் அதற்குள் மறந்துவிட்டன. ஆனால் ஜெயமோகனுடைய சொற்கள் மட்டும் அப்படியே நினைவில் இருக்கின்றன”. இது எனக்கு மட்டும் நேரக்கூடிய அனுபவம் அல்ல. பலரும் ஜெயமோகனைச் சந்தித்துப் பேசியதைத் தித்திப்போடு குறிப்பிடுகிறார்கள். பரவசத்தோடு நினைவில் மீட்டுகிறார்கள்.

கட்டற்ற உணர்ச்சிநிலை கொண்டவர் என்பதால் ஜெயமோகனுடனான நட்பில் கசப்பை அறிகிறவர்களும் உண்டு என்றாலும் பொதுவாக அவர் பழகுவதற்கு இனியவர். யார் வேண்டுமானாலும் அவரைச் சந்தித்துப் பேசலாம். அப்படிப் பேச விரும்புகிறவர்களுக்காகவே பல சந்திப்புகள் ஏற்பாடு செய்யப்படுகின்றன. அவற்றில் கலந்துகொள்ளும் எவரும் ஜெயமோகனிடம் கேள்விகள் கேட்கலாம். விவாதம் செய்யலாம். சுவாரஸ்யமான உரையாடல்காரர் என்பதோடு அணுகுவதற்கு எளிய மனிதர் அவர். நேரடி சந்திப்புகள் மட்டுமின்றி மின்னஞ்சல் வழியாகவும் அவர் வாசகர்களோடு பேசிக்கொண்டே இருக்கிறார். இலக்கியம், கலாச்சாரம் பற்றி மட்டுமின்றி தனிப்பட்ட வாழ்க்கைப்பாடுகளைக்கூட அவரிடம் தடையின்றி சொல்லலாம். கடவுளிடமோ பெற்றோரிடமோ ஆசிரியரிடமோ மனநல மருத்துவரிடமோ முறையிடுவது போல் சொந்தப் பிரச்சனைகளை அவரிடம் பகிரலாம். எல்லாவற்றையும் அவர் காது கொடுத்துக் கேட்பார். தீர்வுகள் பரிந்துரைப்பார். தன்னால் இயன்ற உதவியையும் கட்டாயமாய் செய்வார் என்பதற்கு நிறைய உதாரணங்கள் உண்டு. அவரால் ஊக்கம் பெற்று செயல்படுகிற பல பேர் சூழலில் உண்டு.

இவ்வளவு அணுக்கமான மனிதராக இருக்கும் அதே நேரத்தில் முழுமையாக அணுகிவிட முடியாத தொலைவையும் ஜெயமோகனிடம் நான் உணர்ந்திருக்கிறேன். பல லட்சம் சொற்கள். பல்லாயிரம் பக்கங்கள். பல நூறு வாசகர்கள். முடிவற்ற சர்ச்சைகள். முடிவற்ற பட்டியல்கள். பேத அபேதங்கள். மேடைகள். ஒலிபெருக்கிகள். கூட்டங்கள். நெருக்கம். தொடுதல். அணைப்பு. விலக்கம். கனவு. இருட்டு. புரியாமை. வெளிச்சம். எல்லாம் சேர்ந்து உண்டாக்கிய தொலைவு அது. ‘இலக்கிய முன்னோடிகள்’ வாசிக்கும்போது ஒன்று தோன்றியது. இருபது வருடங்களுக்கு முந்தைய ஜெயமோகனோடு பழகும் வாய்ப்பு கிடைத்திருக்கலாம். அருகில் இருக்கும்போதும் உருவாகிற இந்தத் தொலைவு அந்த ஜெயமோகனிடம் உருவாகியிருக்காதோ என்னவோ.

7

இலக்கிய முன்னோடிகள் பற்றி கட்டுரைகள் எழுதப்படுவது தமிழில் புதிதல்ல. எனினும் இவ்வளவு விரிவாக பலநூறு பக்கங்களில் எழுதப்பட்ட வேறு நூல் இருக்கிறதா என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. ஜெயமோகனின் பரந்துபட்ட வாசிப்பும், மரபோடும் நவீனத்தோடும் உள்ள ஆழமான தொடர்புமே இதை சாத்தியப்படுத்தியுள்ளன. ‘இலக்கிய முன்னோடிகள்’ நூலை ஒட்டி நினைவுக்கு வரும் இன்னொரு நூல் ஹெரால்ட் ப்ளூமின் ‘மேலைநாட்டுச் செவ்விலக்கியம்’ (Harold Bloom, Western Canon). மேற்குலகின் இலக்கிய ஆளுமைகளை முன்னிலைப்படுத்துவதன் வழியே ஒரு கலாச்சாரச் சட்டகத்தை ப்ளூம் அந்த நூலில் உருவாக்க முயன்றதாகச் சொல்லப்படுகிறது. ஏறத்தாழ ‘இலக்கிய முன்னோடிகள்’ வழியே ஜெயமோகன் அதே பணியைத்தான் சிரம்கொண்டுள்ளார். ஆரம்ப நாட்களில் ஹெரால்ட் ப்ளூம் தன்மேல் பாதிப்பு செலுத்தியதை ஜெயமோகனே குறிப்பிட்டிருக்கிறார். கலாச்சாரக் கோட்பாட்டாளர்களை மனக்கசப்பாளர்கள் (School of Resentment) என்று சாடிய ப்ளூம், அவர்களுக்கு எதிராகத்தான் ‘மேலைநாட்டுச் செவ்விலக்கியம்’ நூலைக் கொண்டுவருகிறார். ஜெயமோகனும் கோட்பாடுகளுக்கு எதிரான ரசனை விமர்சனம் என்றே தன் நூலைச் சுட்டுகிறார். அரசியல் சார்ந்த கோட்பாட்டு வாசிப்பில் புதுமைப்பித்தன் போன்ற முன்னோடி மேதையே பலிபீடத்தில் ஏற்றப்பட்ட நிலை தமிழில் இருந்திருக்கிறது. கிறிஸ்துவத்துக்கு எதிரானவர் என்றும் மதக் காழ்ப்பாளர் என்றும் புதுமைப்பித்தன் விமர்சிக்கப்பட்டுள்ளார். ஜாதியின் பெயரால் வேறு முன்னோடிகளும் நியாயமற்ற முறையில் விமர்சிக்கப்பட்ட நிலையில் ஜெயமோகனின் கட்டுரைகள் அழகியல் தரப்பில் நின்று இலக்கியத்திற்காய் வாதாடியுள்ளன. அழகியலை வெறும் சொந்த விருப்பு வெறுப்பாகக் குறுக்காமல் அதன் தத்துவ அடிப்படைகளையும் விளக்கி, வரலாற்றில் பொருத்தி அறிவு மதிப்பை உண்டாக்கியவர் ஜெயமோகன்.

ஹெரால்ட் ப்ளூமின் ‘மேலைநாட்டு செவ்விலக்கியம்’ புத்தகம் பற்றிப் பேசும்போது அவர் உருவாக்கும் கலாச்சாரக் கட்டமைப்பானது அதிகார மையமும்கூட என்பார்கள். நிச்சயமாக இலக்கிய விமர்சகர் அதிகாரத்தைச் சம்பாதிக்கிறார்தான். இலக்கிய ஆசிரியரைக் காட்டிலும் கூடுதலாய் விமர்சகருக்கு சமயங்களில் அதிகாரம் கிடைத்துவிடுகிறது. எல்லா அதிகாரமுமே மோசமானது என்று நான் சொல்லமாட்டேன். ஆனால் எல்லா அதிகாரத்திலும் தவிர்க்கவே முடியாத மோசமான விளைவுகள் சில உண்டு. அதில் ப்ளுமும் தப்பமுடியாது. ஜெயமோகனும் தப்பமுடியாது.

2018 விஷ்ணுபுரம் விருது விழாவில் விஷால் ராஜா

எங்களுடைய தலைமுறை ஜெயமோகனின் நிழலின் கீழே முளைத்தது. நூறு நூறு நாக்குகளில் பல்லாயிரம் சொற்களாக ஜெயமோகன் சூழலில் வாழ்ந்துக்கொண்டிருக்கிறார். ஜெயமோகனின் சிந்தனைப் பள்ளியைச் சேர்ந்தவன் என்று அறிமுகம் செய்துக்கொள்வதில் எனக்கு எந்தத் தயக்கமும் இருந்ததில்லை. எனினும் ஜெயமோகனின் மீறலும் பாய்ச்சலும் அவரையொட்டி எழுதும் சமகாலத்தினரிடம் பொருட்படுத்தும் அளவில் காணக்கிடைக்கிறதா எனும் கேள்வியை இங்கே எழுப்பாமல் இருக்கமுடியாது. ‘இலக்கிய முன்னோடிகள்’ கற்றுத்தரும் முதன்மைப் பாடமே ‘மீறிச் செல்’ என்பதுதான். ஆனால் அது சரியாக உள்வாங்கப்பட்டதா? சலிப்பூட்டும் விமர்சன முறைமைகளை ஜெயமோகன் இந்த நூலில் வெட்டி எறிகிறார். வாசிப்புக்கான எண்ணற்ற வழித்தடங்களைக் காட்டித்தருகிறார். அவை ஒழுங்காகப் பின்பற்றப்படுகின்றனவா? பிறர் யாரும் செய்யவேண்டாம். ஜெயமோகனின் வழிவந்த எழுத்தாளர்களே அவற்றைச் செய்கிறார்களா? இந்த இடைவெளி எதனால் உருவாகிறது?

இந்த இடைவெளிக்கு ஜெயமோகனை மட்டும் பழி சொல்வது ஏற்புடையதல்ல. விமர்சனங்களைச் சொல்லவும் கேட்கவும் மறுப்பது இந்தக் காலகட்டத்தின் பொது நியதியாக மாறிவிட்டிருக்கிறது. ஒவ்வொரு நாளும் ஒவ்வொரு டிரெண்டிங் உருவாகும் காலத்தில் நேற்று என்பதே இல்லாமல் ஆகிவிட்டது. நேற்று இருந்த எழுத்தாளன். நேற்று இருந்த உலகம். நேற்று இருந்த நம்பிக்கை. நேற்று ஒலித்த பாடல். நேற்று சொன்ன சொல். எல்லாமே மறக்கப்பட்டுவிடுகிறது. நேற்றே இல்லாதபோது இன்று என்பதை எதை வைத்து மதிப்பிடுவது? நேற்றை நினைவூட்டுவதனாலேயே ‘இலக்கிய முன்னோடிகள்’ நாம் எல்லோரும் மறுபடியும் படிக்கவேண்டிய நூலாகவும் நம் பேச்சிலும் மொழியிலும் இடம்பெற்றாகவேண்டிய நூலாகவும் மாறுகிறது.

நேற்றின் மகத்துவத்தைத் தக்கவைக்க, நாம் மீண்டும் நவீனத்துவத்திடம் போகவேண்டும் என நினைக்கிறேன். நவீனத்துவத்தின் எல்லைகளை ஜெயமோகன் போன்ற முன்னோடிகள் வழியே அறிந்துக்கொண்டோம். படைப்பாக்கத்தில் நவீனத்துவத்தின் தனிமனித நோக்கானது ஜெயமோகன் அடிக்கடி குறிப்பிடுவது போல் ஓர் இரும்புச் சட்டைதான். ஆனால் அந்தப் போதாமைகளைத் தாண்டி நவீனத்துவம் தமிழின் ஒளிமிகு காலமே. அதை மறந்துவிடல் ஆகாது. சுந்தர ராமசாமியின் ஜே.ஜே.வை நான் கிண்டலடித்திருந்த நாட்கள் உண்டு. ஆனால் இப்போது அவனை ஏளனம் செய்ய எனக்கு மனம் வருவதில்லை. நம்மைச் சீண்டிக்கொண்டே இருப்பதற்கு அப்படி ஒரு ஆள் தேவை என்றே நினைக்கிறேன். அந்தப் பிடிவாதமும் துடிப்பும் அவசியமே. திரளாக அல்ல. இலக்கியவாதி தனிமனிதனாகவே இருந்தாகவேண்டும். ஜெயமோகன் நவீனத்துவ அழகியலுக்கான இரங்கல் பாடலை எழுதினார். அந்த ஓட்டத்தில் நவீனத்துவத்தின் தீவிரத்தையும் இழந்துவிட்ட சந்தேகம் மேலிடுகிறது. அதை உயிர்த்தெழச் செய்வதற்கான கீதத்தை நாம் இனி உடனே இசைக்கவேண்டுமோ?

***

விஷால் ராஜா

நித்தியத்தின் கலைஞன் - சிறில் அலெக்ஸ்

வலைப்பதிவர்கள் என்ற ஓர் இனம் பேஸ்புக் தோன்றி, டுவிட்டர் துவங்கா காலத்தின் முன்பே உருவானது. 2005 வாக்கில் மும்முரமாக வலைப்பதிவுகளை எழுதிக்கொண்டிருந்தபோது சக பதிவர்கள் பலரும் பலகால வாசிப்பனுபவம் கொண்டிருந்ததைக் கண்டு போதாமை பற்றிக்கொண்டது. எனக்கிருந்த தமிழ் இலக்கியப் பரிச்சயம் என்பது என் அண்ணனின் துணைப்பாடத்தில் வந்திருந்த தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட சில கதைகள் மட்டுமே. புதுமைப்பித்தனின் ‘ஒரு நாள் கழிந்தது’, ஜெயகாந்தனின் ‘நந்தவனத்தில் ஓர் ஆண்டி’, கோவி. மணிசேகரனின் ‘காளையார் கோவில் ரதம்’ போன்ற முத்திரைக் கதைகளைக் கொண்ட தொகுப்பு அது. மீண்டும் தமிழில் முன்னோடி எழுத்துகளை ஓரளவேனும் வாசிக்கவேண்டிய கட்டாயத்துக்குள்ளானேன்.

‘திண்ணை’ இணைய இதழில் ‘மாடன் மோட்சம்’ வாசித்தபோது நான் ஒரு ‘மூத்த வலைப்பதிவர்’ என்கிற மாயை கலைந்துபோனது. ‘மாடன் மோட்சம்’ ஒரு முக்கியமான சமூகப்பொருளை பகடியும் தீவிரமும் கலந்த மொழியில் நேர்த்தியாக விவரித்திருந்ததுடன், நான் சிறுவயதில் கேட்டிருந்த வட்டார வழக்கிலும் அமைந்திருந்தது. அந்தக் கதையைப் படித்தபோது ஜெயமோகனையும் அவர் போன்ற எழுத்தாளர்களையும் படிக்காமல் விட்டுவிட்ட பெரும் சோகம் மீண்டும் தொற்றிக்கொண்டது. அதைவிட அந்தக் கதையில் காணப்பட்ட சமநிலை ஒரு வலதுசாரி எழுத்தாளர் எனத் தூற்றப்பட்ட ஜெயமோகனை மிக நெருக்கமாக உணர வைத்தது. அமெரிக்காவில் ‘கம்யூனிசம்’ போல அப்போது வலதுசாரி என்பது ஒரு கெட்டவார்த்தையாக இருந்தது. ஒரு இணையதளத்தைத் துவக்கி தமிழின் சிறந்த எழுத்தாளர்களை எல்லாம் எழுதச்செய்து வாசிக்கலாம் என்ற சுயநலத்தில் உருவானதுதான் ஜெயமோகனின் இணையதளம்.

நண்பர் அரவிந்தன் நீலகண்டன் என்னை ஜெயமோகனுக்கு அறிமுகம் செய்துவைத்தார். நான் அமெரிக்காவிலிருந்து ஜெயிடம் பேசினேன். அவர் அப்போதுதான் ஏதோ கோபத்தில் ‘இனிமேல் எழுதமாட்டேன்’ என்கிற பத்தியத்தில் இருப்பதாகவும் எனவே ‘ஏற்கனவே இருக்கிற கட்டுரைகளை தளத்தில் சேர்த்துக்கொள்ளுங்கள்’ என்றும் சொல்லிவிட்டார். ஏதோ காரணங்களுகாகத் தங்கள் பெயரை வெளியிட வேண்டாம் எனக் கேட்டுக்கொண்ட இரு நண்பர்களின் தயவால் கதைகள், கட்டுரைகள் எனக் கிட்டத்தட்ட ஐம்பது பதிவுகளை இணையத்திலிருந்தே எடுத்து வலைப்பதிவில் ஏற்றினோம். ஒரு பதிவை இடுவது எப்படி என திரைச்சொட்டுகளை எடுத்து அவருக்கு அனுப்பியும் வைத்தேன், பத்தியம் முடிந்தால் பயனாயிருக்கும் என்ற எண்ணத்தில். அப்போது அவர் ‘எழுத்தும் எண்ணமும்’ எனும் குழுமத்தில் எழுதிவந்த சில பகடிக்கட்டுரைகளை அவரே வலைத்தளத்தில் பதிவு செய்தார். அப்படித்தான் ‘தொப்பி’யும் ‘திலக’மும் வெளிவந்தன. அதன்பின் ஜெயமோகன்.இன் தளம் இந்திய இணையதளங்களில் அதிகம் படிக்கப்பட்டவற்றில் ஒன்றாக மாறியது.

அதன் பின்னர் அவரது அமெரிக்கப் பயணம். புளோரிடா, சிகாகோ, மினசோட்டா ஆகிய இடங்களில் அவருடன் இருந்த நினைவுகளை அவ்வப்போது கூகிள் படத்தொகுப்பு நினைவூட்டுவதுண்டு. நான் ஜெ’யின் எழுத்துகளை முன்னரே படித்து வாசகனாக அல்லாமல் ஒரு வெளி ஆளாகவே அவருக்கு அறிமுகமாகியிருந்ததால் என்னால் அவருடன் எந்த எதிர்பார்ப்பும் இன்றி பழக முடிந்தது. அவர் எவருடனும் சகஜமாகப் பழகக்கூடியவர். யாருடனும் அவரது புரிந்துகொள்ளும் திறனுக்கேற்ப சுவாரஸ்யமாக உரையாடக்கூடியவர். உலகின் அத்தனை விஷயங்களிலும் அவருக்குச் சொல்ல ஏதோ ஒன்றிருக்கும். எனவே எங்கள் பயணங்கள் சுவாரஸ்யமாக அமைந்தன. நான் ஓர் இலக்கியத் தற்குறியாக இருந்ததால் அவரை வெவ்வேறு சாகச மற்றும் கேளிக்கை இடங்களுக்கும் டிஸ்னி லேண்டுக்கும், பாரா செயிலிங்கிக்கும் அழைத்துச் சென்றேன். யாரோ சொன்னபடி ஒரு செவ்விந்திய குடியிருப்புக்குச் சென்றோம். அது எங்களுக்கு ஏமாற்றத்தையே தந்தது. அங்கிருந்ததோ ஒரு கண்காட்சி. விளக்கப்படத்தின் நடுவில் அவர் தூங்கியேவிட்டார். பயணத்தின் முடிவில் அவர் பெட்டியை அடுக்கிக்கொண்டிருக்கையில் ஒரு புத்தகம் இருப்பதைக் கண்டேன். “அது என்ன?” என்றேன். “விஷ்ணுபுரம்” என்றார். “நீங்க படிச்சதில்லையா?” “இல்லை” என்றேன். “இந்தா படி” என்று சற்று ஆவேசத்துடன் வீசிச் சென்றார். அதுவே நான் படித்த முதல் நாவலும் ஆனது.

அவர் இந்தியா திரும்பிய பின், பின்னர் ஒருநாள் பேசுகையில் கோவை நண்பர்கள் சிலர் சேர்ந்து ஒரு வாசகர் வட்டத்தை ஆரம்பிக்க இருப்பதாகச் சொன்னார். எனக்கு அப்போது பெரிய நம்பிக்கை இல்லை. அது கூடிக்கலையும் வழக்கமான இலக்கியப் பறவைக்கூட்டமாக இருக்கப்போகிறது என்றே நான் கருதியிருந்தேன். ஆனால் இன்றிருக்கும் விஷ்ணுபுரம் வாசகர் வட்டம் ஜெ’வின் தனிச்சாதனை. நண்பர்கள் வந்தார்கள் சென்றார்கள். சிலர் தீவிரமடைவார்கள், சிலர் தீவிரமிழப்பார்கள், சிலர் எதிரிகளாகக்கூட ஆவார்கள். நானும் வந்தும் போயும் இருந்தேன். ஜெயமோகனின் வார்த்தையில் சொல்லவேண்டுமானால் அவர் ஓர் இலக்கிய 'நிலைசக்தியாக' நின்று விஷ்ணுபுரத்தை ஆண்டாண்டுக்குப் பெரிதாக்கினார். அவரைச் சுற்றி செயலூக்கம் நிறைந்த நண்பர்கள் உருவாகி வந்தனர். விருது விழா துவங்கப்பட்டபின் அது மேலும் சீராக ஒருங்கிணைக்கப்பட்ட ஒரு குழுவாக அதேநேரம் மிக இயல்பான நண்பர் குழுவாகவும் வலுப்பெற்றது. இன்று ஆண்கள், பெண்கள் என பல இளைஞர்களும் பின்தொடரும் ஓர் இயக்கமாக அது உருப்பெற்றுள்ளது. எல்லா விழாக்களிலும் விருந்தினர்களாக வரும் பிறமொழி எழுத்தாளர்கள் விழாவில் கலந்துகொள்ளும் இளைஞர்களைக் கண்டு வியந்து குறிப்பிடுகின்றனர். ‘இரசிக மனோபாவம்’ என்றெல்லாம் விமர்சிக்கப்பட்டாலும் தன் ஆதர்ச நாயகன் சொல்லிவிட்டார் என்பதற்காகத் தலையணை அளவு நாவல்களை வாசித்துத் தள்ளும் இரசிகர்கள் இருப்பதில் யாருக்குத்தான் என்ன தீங்கு!

தற்காலத்தை நான் 'மையங்களற்ற' ஒரு காலமாகக் காண்கிறேன். அண்மைக்காலம் வரை ஓர் இயக்கமோ, கருத்தோ நம் சமூகங்களில் பெரும் தாக்கத்தோடு இருந்திருக்கின்றன. அவற்றைப் பின்தொடர்வது தவிர்க்க இயலாததாகவே இருந்திருக்கிறது. அப்படி வலுவான மையங்கள் இன்று இல்லை. இது ஒரு பின் நவீனத்துவப் பின்விளைவு எனலாம். தனிமனித சுதந்திரமே மேலோங்கிய ஒரு விழுமியமாக இன்றுள்ளது. அதை ஊக்குவிக்கும் ஊடகங்களும் வாழ்க்கை முறைகளும் சட்டங்களும் இன்று பரவலாகியுள்ளன. எனவே பெரும் மையங்களாக இல்லாமல் சிறிது சிறிதாக, விருப்பம்போலச் சேர்ந்துகொள்ளவும் விலகிச் செல்லவும் சுதந்திரம் கொண்ட சிறு மையங்களே இக்காலத்துக்குச் சரியானவை. உதாரணமாக வாழ்க்கை மொத்தத்தையும் சமூக சேவைக்கு ஒப்புக்கொடுப்பவர்களைவிட அவ்வப்போது 'வாலன்டியரிங்' செய்பவர்கள் இன்று அதிகம். ஜெயமோகன் அத்தகைய ஒரு மையம். விஷ்ணுபுரம் இலக்கிய வட்டம் அம்மையத்தின் ஒரு செயல்பாட்டு வடிவம் மட்டுமே. அதில் ஈடுபடாமலேயே அவரைப் பின்தொடரும் பல இளைஞர்களும் இன்றுள்ளனர். இன்னொருபுறம் வலுவான மையங்களை நோக்கிய மீள் தேடல் ஒன்றும் இன்று தீவிரமடைந்து வருகிறது. உலகெங்கும் வலதுசாரி அரசியல் புத்துயிர்ப்பு பெற்றுள்ளது நாம் அறிந்ததே. மதச்சார்பற்று அல்லது பிற அடையாளத் தொகுப்புக்கன்றி இலக்கியத்தின் பேரில் மட்டும் ஒரு மையமாக விஷ்ணுபுரம் அமைப்பு செயல்படுவதை மிக முக்கியமான சமூக நிகழ்வாக நான் காண்கிறேன்.

ஜெயமோகன் இளைஞர்களை ஈர்க்கும் ஒரு மையமாகத் திகழக் காரணம் என்ன அல்லது இன்றைய இலக்கியத்தில் ஜெயமோகனின் இடம் என்ன என்று சிந்திக்கும்போது எனக்குத் தோன்றுவது ஒன்றே ஒன்றுதான். உலகின் எந்தப் பெரும் எழுத்தாளரும் செய்த ஒன்றை அவர் செய்கிறார். நிலையானவற்றைக் குறித்தே அவர் தொடர்ந்து எழுதிக்கொண்டிருக்கின்றார். அப்படி நித்தியமானவை என ஒன்றுமில்லை என்றொரு பின்நவீனத்துவ அலை உலகெங்கும் தோன்றி மறைந்தும்விட்டிருக்கிறது. அதன் தாக்கமாகவே இந்த மையங்களற்ற தலைமுறைகள் உருவாகியும் உள்ளன. ஆனால் என்றுமிருக்கும் அடிப்படை மானுட உணர்வுகள், மதிப்பீடுகள் அழிவதில்லை. அவற்றை எந்நிலையில் காணும்போதும் நம்மால் உணரவும் இனம்காணவும் முடியும். ஜெயமோகன் அதை அறம் என்கிறார். வெவ்வேறு கலாச்சாரங்களில் வெவ்வேறு காலகட்டங்களில் எழுதப்பட்ட கதைகளை நாம் இன்று உணர்ந்து புரிந்துகொள்ள முடிவது இதனாலேயே. அவை நிலையான, பொதுவான மானுட விழுமியங்களைச் சொல்கின்றன.

ஒரு கிறித்துவரான நீங்கள் எப்படி வலதுசாரியாக அறியப்பட்ட ஜெயமோகனுடன் நட்பு கொண்டீர்கள் என என்னைப் பலர் கேட்பதுண்டு. உண்மையில் ஜெயமோகனை எந்தவொரு அரசியலுக்குள்ளும் அடைத்துவிட முடியாது எனபதே உண்மை. வலுவாயுள்ள எந்தத் தரப்பிலும் அவர்மீது தீவிரமான விமர்சனங்களை முன்வைப்பவர்கள் இருந்துகொண்டேயிருக்கிறார்கள் என்பதே இதற்கு முதற்சான்று. அவர் இந்திய ஞான மரபை மீண்டும் மீண்டும் எழுதிக்கொண்டிருப்பதால் அவர் வலதுசாரியாக அறியப்பட வாய்ப்புண்டு. எனக்கு எல்லா ஞான மரபுகளின் மீதும் நாட்டமுண்டு. என் ஆன்மிகக் குருவாக நான் கண்டடைந்த அருட்தந்தை. ஆந்தனி டி மெல்லோவும் கீழை ஞானத்தின் வழியே இயேசுவை தியானித்தவரே. இந்திய இலக்கியத்தை தீவிரமாக எழுதும் எவரும் இங்கிருக்கும் மதச் சிந்தனைகள் உட்பட எந்தச் சிந்தனை மரபையும் தவிர்த்துவிட்டு எழுதிவிட முடியாது.

மதம் ஆன்மிகத் தேடலுடையது. இலக்கியமும் கலையும் அவ்வாறே ஆன்மிகச் செயல்பாடாகவே உயர்வை அடைகின்றன. எனவே அவை சந்தித்துக்கொண்டே இருக்கின்றன. அவை விலகும் புள்ளிகளும் உண்டு. ‘மாடன் மோட்ச’த்தில் இவ்விசைகளை எளிதில் கண்டடைய முடியும். அது அரசியலாக்கப்பட்ட இந்துமதத்தையும் செயற்கையான மதமாற்ற செயற்திட்டங்களைக் கொண்ட கிறித்துவத்தையும் பற்றிய விமர்சனங்களை முன்வைக்கிறது. இந்தச் சமநிலையை ஜெயமோகனைத் தொடர்ந்து வாசிக்கும் எவரும் எளிதில் புரிந்துகொள்ள முடியும். நிறுவனமாக்கல் தீவிரமடையும்போது அந்த நிறுவனங்கள் எந்த அடித்தளங்களின்மீது கட்டி எழுப்பப்பட்டுள்ளன என்பதனை எடுத்துக்காட்டும் எழுத்தே அவருடையது. எந்த மதத்தின் மீதானாலும் அவர் முன்வைக்கும் விமர்சனம் இதைச் சார்ந்தே இருக்கிறது. பிற அமைப்புகள், கட்சிகள் அரசியல் கொள்கைகளின் மீதும் அவர் முன்வைக்கும் விமர்சனமும் இதுவே. கீழே நெகிழ்ந்திருக்கும் மையம் மேலே உறைந்து பாறையாகும்போது அதில் ஒரு உடைப்பை ஏற்படுத்தி அவ்வுண்மையை வெளிக்கொணரச் செய்யும் ஒரு முயற்சி அது. கிறித்துவத்திற்குள்ளேயே இம்முயற்சிகள் தொடர்ந்து நடந்துகொண்டிருந்தன. பிரிவினைக்குப் பல நூற்றாண்டுகளுக்கும் முன்பே 11ஆம் நூற்றாண்டில் புனித பிரான்ஸிஸ் இதைச் செய்தார். இலக்கியத்தில் டால்ஸ்டாய் தொடர்ந்து நிறுவன கிறித்துவத்தின் மீதான விமர்சனங்களை முன்வைத்தவர். ஜெயமோகன் அவ்வழியில், நிறுவனங்களின்பால் அன்றி நிலைத்த ஞானத்தின்பால் நிற்பவர். ஆகவே எனக்கு மிகவும் அணுக்கமானவர்.

இல்லையென்றாலும் எழுத்தாளராக அவரது கலைத்திறன் மட்டுமே போதுமானது, அவரை வியக்க, மதிக்க, அவரிடம் நெருங்கிச் செல்ல. நாவல், சிறுகதை, தத்துவம், விமர்சனம் அனைத்திலும் முதன்மையான எழுத்து அவரது. ‘வெண்முரசு’ எந்த இந்திய எழுத்தாளரும் காணமுடியாததொரு கனவு. அவர் இணையதளத்தில் எழுத ஆரம்பித்த நாள் முதல் இன்றுவரை அவரது எழுத்து வெளிவராத நாள் வெகுசிலவே. அவற்றில் பலவும் புனைவின் உச்சங்கள். பல கட்டுரைகளும் முக்கிய விவாதங்களை உருவாக்கியவை. அவற்றின் தொகுப்பாய் வந்த புத்தகங்களின் எண்ணிக்கையும் அதிகம். இவற்றிடையே சினிமா, பத்திரிகைகளுக்குக் கட்டுரைகள், இந்திய, உலகப் பயணங்கள், பேருரைகள், இலக்கியக் கூடல்கள் எல்லாமும். அவரது செயல் தீரம், தீவிரம் வேறு யாரிடமும் நான் காணாதது. அதில் உத்வேகம் பெற்று இன்று தமிழுக்குப் புது வாசகர்கள் உருவாகியுள்ளனர், புது எழுத்தாளர்கள் கிடைத்துள்ளனர். இன்றைய தமிழ் வாசகர் பரப்பை பெரிதாக்கி புத்தகங்களும் பதிப்பகங்களும் பெருக்கமடையக் காரணமானவர்களில் முக்கியமானவர் ஜெயமோகன். இலக்கியக் கூட்டங்களை நோக்கி மக்களை ஈர்ப்பதிலும் அவர் வெற்றியடைந்திருக்கிறார். வலைப்பதிவர்கள் அதற்கு ஒரு துவக்கக் களம் அமைத்திருந்தனர் என்பது என் கணிப்பு. ஆனால் அது ஜெயமோகனில் ஒரு புதிய உச்சத்தை அடைந்தது.

நான் என் பிள்ளைகளுக்கு அடிக்கடி சொல்வதுண்டு, ஜெயமோகன் நம்மோடு ஒரு சாதாரண ‘அங்க்கிளாகப்’ பழகுவதால் அவரை மற்றவர்களைப்போல எண்ணிவிடக்கூடாதென்று. அவர் தமிழின் மிக நீண்ட இலக்கிய வரிசையின் நிகழ்கால உச்சங்களில் ஒருவர். தமிழ் சிந்தனைப் பரப்பில் மிக ஆழமான பாதிப்பை உருவாக்கும் படைப்புகளின் மூலம் தொடர்ந்து உரையாடிக்கொண்டிருப்பவர் அவர். அவர்மீது கடும் விமர்சனங்களை வைப்பவர்கள்கூட அவரை ஒரு முக்கிய எதிர்தரப்பாக ஏற்றுக்கொண்டே விவாதிக்கின்றனர். எந்தவொரு சிறந்த எழுத்தாளனும் தன் சமகாலத்தில் முழுமையாக, விமர்சனங்களின்றி ஏற்றுக்கொள்ளப்படவில்லை என்பதே உண்மை. அறிவுச் செயல்பாடுகள் ஒன்றை ஒன்று எதிர்த்தும் விமர்சித்துமே நிகழ்கின்றன. அவர் தன்மீதான விமர்சனங்களைத் தாண்டிச் செல்லும் வலிமையும் திறனும் கொண்டவர்.

துவக்க காலத்தில் இணையத்தில் ஜெயமோகன் எனத் தேடினால் அவர் குறித்த ஒரு அவதூறான வீடியோ பதிவுதான் முதலில் வரும். “அதை ஏதாவது செய்யமுடியுமா சிறில்” என என்னிடம் கேட்டார். அப்போது நான் சொன்னது, “அதை ஒன்றும் செய்யவேண்டாம் ஜெ. நாம் அதைத் தாண்டிச் சென்றுவிடுவோம். நீங்கள் எழுதிக்கொண்டேயிருங்கள்” என்று. இன்று அதைத் தாண்டிச் சென்றது மட்டுமல்ல, புதிய உச்சங்களை உருவாக்கியிருக்கிறார் ஜெயமோகன் என்பது கண்கூடு. இது அவரது சாதனை என்பதைவிட பங்களிப்பு. வேறெந்த வகையிலும் அவர் நிறைவடைய முடியாது.

***

செழியன், சிறில் அலெக்ஸ் (விஷ்ணுபுரம் விருது விழா 2013)

நாடி நான் கண்டுகொண்டேன் - பிரபு மயிலாடுதுறை

இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன்னால், ஒரு கோடைக்காலத்தில் எழுத்தாளர் திரு. ஜெயமோகன் அவர்களைச் சந்தித்தேன். அப்போது அவருடைய ‘விஷ்ணுபுரம்’ நாவலையும் ‘பின்தொடரும் நிழலின் குரல்’-ஐயும் வாசித்திருந்தேன். ‘விஷ்ணுபுரம்’ நாவலை வாசித்தபோது அதன் படைப்பாளியே தமிழின் ஆகச்சிறந்த படைப்பாளி என்றும் ‘விஷ்ணுபுர’மே தமிழின் ஆகப்பெரிய ஆக்கம் என்றும் ‘விஷ்ணுபுரம்’ வாசிக்கும் இலக்கிய வாசகனே ஆக நுட்பமானவன் என்றும் அன்று எண்ணியதை இப்போது புன்னகையுடன் நினைத்துப் பார்க்கிறேன். என் எண்ணம் உண்மைக்கு மாறானதாக இருக்கலாம்; ‘விஷ்ணுபுர’த்தைவிடச் சிறந்த ஆக்கங்கள் இன்று தமிழில் உள்ளன; எனினும் அவை ‘விஷ்ணுபுரம்’ எழுதிய படைப்பாளியாலேயே எழுதப்பட்டுள்ளன.

 

இளமையின் உத்வேகம் மிக்க கனவுகளை பிரகிருதியின் சுபாவமும்கூட என முற்றறியாத பெரும்பாலான இளைஞர்களைப்போல் இருந்த என்னை ‘பின்தொடரும் நிழலின் குரல்’ உலுக்கியது. புரட்டிப் போட்டது. அந்த வலியைக் கொடுத்த எழுத்தாளனை வாழ்வில் ஒருமுறைகூட கண்டுவிடக் கூடாது என்று முடிவெடுத்திருந்தேன். அவன் எனது நம்பிக்கைகளை இல்லாமல் செய்தவன்; எனது மனம் நகரும் எல்லாப் பாதைகளிலும் தடைகளை ஏற்படுத்தி வைத்திருப்பவன்; விடைகளைத் தராமல் வினாக்களை மட்டும் அளிப்பவன். அவனைச் சந்தித்துவிடவே கூடாது என விரும்பினேன்.

 

2000-ம் ஆவது ஆண்டு மே கடைசி வாரமாகவோ அல்லது ஜூன் முதல் வாரமாகவோ இருக்கலாம்; சென்னையில் ஒரு புத்தகக் கடையில் நூல்களை வாங்கிக்கொண்டிருந்தேன். அப்போது அங்கே சிலர் உரையாடிக்கொண்டிருந்தனர். அவர்கள் பேச்சில் ‘ஜெயமோகன்’ என்ற பெயர் கேட்டது. என் கவனம் உடனே அங்கு திரும்பியது. மறுநாள் மாலை ‘பின்தொடரும் நிழலின் குரல்’ நாவல் விமர்சனக் கூட்டம் நடைபெற உள்ளது எனச் சொல்லிக்கொண்டிருந்தனர். இடம், நேரம் ஆகியவற்றை அவர்களிடம் கேட்டுக் குறித்துக்கொண்டேன். மனதின் ஒரு பாதி சந்திக்கவே கூடாது என எண்ணிய நபரின் இலக்கியக் கூட்ட விபரம் உனக்கு எதற்கு என்றது. இன்னொரு பாதி அங்கிருந்தவர்களிடம் சென்னையில் அவர் எங்கு தங்குவார் எனக் கேட்டறியச் சொன்னது. இரண்டாம் பாதி சொன்ன பேச்சைக் கேட்டேன். “வசந்தகுமார் கூட இருப்பார். நாளைக்கு காலைல தமிழினி ஆஃபிஸ்க்குப் போங்க”. அன்றைய தினம் இரவு முழுக்க மனம் எக்காரணம் கொண்டும் ஜெயமோகனைச் சந்திக்காமல் இருப்பதற்கான காரணங்களை எடுத்துச்சொல்லிக்கொண்டிருந்தது. தூக்கமில்லாமல் அந்த இரவைக் கடந்தேன். பொழுது விடிந்து காலை உணவு அருந்தியவுடன் தமிழினி அலுவலகம் நோக்கிப் புறப்பட்டேன். காலை 9.45க்கு இராயப்பேட்டை டி.டி.கே. சாலைக்குச் சென்றுவிட்டேன். அந்த பரபரப்பான சாலைக்குப் பக்கவாட்டில் இருந்த சந்துகளில் ஒருவிதமாகத் தேடி தமிழினி ஆஃபிஸைக் கண்டுபிடித்தேன். அலுவலகம் பூட்டியிருந்தது. ஒருமணிநேரத்துக்கு மேல் காத்திருந்தேன். அங்கு யாருமே வரவில்லை. பக்கத்தில் உள்ள சிறு சிறு கட்டிடங்களும் பதிப்பகங்கள். அங்கும் எவரும் இல்லை. புறப்பட்டுவிட்டேன். பிரதான சாலைக்கு வந்தபோது ஏழெட்டு பேர் கொண்ட குழு ஒன்று பேசி நடந்தவாறே சந்துக்குள் நுழைந்தது. ஒரே சிரிப்பு. கும்மாளம். குதூகலம். இலக்கியவாதிகளின் பெயர்கள் சில அவர்கள் பேச்சில் ஒலித்தன. உள்ளுணர்வால் உந்தப்பட்டு பின்னால் சென்றேன். தமிழினி அலுவலகத்துக்குள் அவர்கள் நுழைந்தனர். சரசரவென வட்ட வடிவமாக நாற்காலிகளைப் போட்டு அமர்ந்து கொண்டனர். நான் உள்ளே சென்றேன். அனைவரும் என்னைப் பார்த்தனர். யாரிடம் பேசுவது என்று தெரியவில்லை. “வசந்தகுமார்?” என்றேன். “நான்தான் வசந்தகுமார். சொல்லுங்க” என்றார் வசந்தகுமார். “என் பேரு பிரபு. நான் ஜெயமோகனோட விஷ்ணுபுரம், பின்தொடரும் நிழலின் குரல் வாசிச்சிருக்கன். நான் அவரோட வாசகன். இன்னைக்கு அவர் இங்க இருப்பார்னு சொன்னாங்க. பார்க்க வந்தேன்.”

 

வட்டமாக நாற்காலிகளில் அமர்ந்திருந்தவர்களில் ஒருவர் என்னை நோக்கி வந்து என் கைகளைப் பற்றினார். “நான்தான் ஜெயமோகன்.” என்னை அழைத்துச் சென்று அவர் அருகில் அமர வைத்துக்கொண்டார். அவரிடம் கண்ட குழந்தைகளுக்கே உரிய உற்சாகம் அவரை மிக அணுக்கமாக உணர வைத்தது. “சார் ! உங்க கிட்ட கொஞ்சம் பேசணும்.” ஜெயமோகன் எழுந்துவிட்டார். அங்கிருந்தவர்களிடம். “நாங்க டீ சாப்டிட்டு வந்துர்ரோம்” எனக் கூறினார். அடுத்த கணத்திலிருந்து நான் என் மனதில் இருந்த அனைத்தையும் கொட்டத் துவங்கினேன். வரலாறு குறித்து. வரலாறு இயங்கும் விதம் குறித்து. வரலாற்றின் இயங்குமுறையின் இரக்கமின்மை குறித்து. டி.டி.கே. சாலையில் ஒரு மரத்தினடியில் இடைவெளியே இல்லாமல் அரைமணிநேரம் நான் மட்டும் பேசிக்கொண்டிருந்தேன். என் அகத்திலிருந்த அனைத்தையும் கொட்டி ஓய்ந்த பின்னர் ஜெயமோகன் பேசத் துவங்கினார். அவர் சொற்களைக் கேட்கத் துவங்கினேன். இன்றுவரை கேட்டுக்கொண்டிருக்கிறேன்.

 

கோடிக்கணக்கான மனிதர்களின் விழைவுகளாலும் இச்சைகளாலும் ஆனது இப்புடவி. அதன் குருதிச்சேற்றில் மலர்கின்றன சில அபூர்வ மலர்கள். கிருஷ்ணனைப்போல; புத்தனைப்போல; கிருஸ்துவைப்போல; காந்தியைப்போல. தமிழ் மூதாதை அதனை 2000 ஆண்டுகளுக்கு முன்னரே கூறிவிட்டான்: ‘பெரியோரை வியத்தலும் இலமே; சிறியோரை இகழ்தல் அதனினும் இலமே’ என்று. நில்லாத நதியொன்று கணந்தோறும் ஓடிக்கொண்டேயிருக்கிறது.

 

தமிழ் இலக்கியம் தொன்மையானது. சங்க இலக்கியத்தின் சாரமான ஒரு பகுதி உலகு தழுவிய நோக்குடையது. மானுட மேன்மைகளின் மானுட விழுமியங்களின் ஒளியில் வாழ்க்கை குறித்துப் பேசியது; விவாதித்தது. வேதங்களுடனும் வேத முடிபுடனும் சமண பௌத்த தத்துவங்களுடனும் ஓயாத உரையாடலில் இருந்தது. அந்த உரையாடலே தமிழ்ப் பண்பாட்டு வெளியை உருவாக்கியது. தமிழ் இலக்கியம் அப்பண்பாட்டு வெளியைத் தன் அடிப்படையாய்க் கொண்டது. தமிழ் மண்ணில் நிலைபெற்றுள்ள கலைகள், நுண்கலைகள் என அனைத்துக்குமான மூலம் தமிழ் இலக்கியம். இத்தகைய விரிவான வரலாற்றுப் பின்புலம் கொண்ட தமிழ்ச்சூழலை இருபதாம் நூற்றாண்டில் நவீனத்துவமும் இருத்தலியமும் ஃபிராய்டியமும் மார்க்ஸியமும் ஆட்டிப் படைத்தன. பிரத்யேகமான ஐரோப்பியக் கூறுகளினாலான சிந்தனைகள் தமிழ்ச் சூழலில் ஆதிக்கம் செலுத்தின என்பது ஒரு நகைமுரண். அவற்றின் ஒற்றை ஆதிக்கத்துக்கு முடிவு கட்டியவை ஜெயமோகனின் படைப்புகள். காமக் குரோத மோக லோப மத மாச்சர்யங்கள் நுரைக்கும் சாமானிய அகம் தெரிந்தோ தெரியாமலோ தொட்டுவிடும் மகத்தான கணங்களையும் மகத்தான முயற்சிகளையும் மகத்தானவற்றை முற்றும் உதர முடியாமல் இருக்கும் தவிர்க்க இயலாத நிலையையும் மகத்தான ஒன்றே தான் என உணரும் இரண்டற்ற நிலையையும் தன் படைப்புலகமாக உருவாக்கியவர் ஜெயமோகன்.

 

தமிழ்நாட்டின் அரசியல் சூழல் மகாத்மா காந்தி மீதான அவதூறுகளை தமிழ் மக்களின் மனத்தில் விதைத்திருந்த நிலையில் மகாத்மாவை மிகச் சரியாக தமிழ்நாட்டுக்கு அடையாளம் காட்டியவை ஜெயமோகனின் சொற்கள். காந்தியைப் பற்றி ஒரு நூலுண்டு. அதன் தலைப்பு ‘பஹூரூபி காந்தி’. பற்பல ரூபங்களில் - பற்பல செயல் தளங்களில் வெளிப்பட்ட - வழிகாட்டிய வாழ்க்கை முறை காந்தியினுடையது. அவரது வாழ்வை அறிவதன் மூலம் இந்திய வரலாற்றை - இந்திய சமூகவியலை - இந்திய ஆன்மிகத்தை மிகச் சரியாக அணுகிவிட முடியும். ஜெயமோகனின் ‘இன்றைய காந்தி’ அப்பணியைச் செவ்வனே செய்தது. செய்கிறது. எனக்கு காந்தியை அடையாளம் காட்டிய நூல்களாக இரண்டு நூல்களைக் கருதுவேன். ஒன்று லூயி ஃபிஷரின் ‘The Life of Mahathma Gandhi’ மற்றொன்று ‘இன்றைய காந்தி’. 1950 களில் எழுதப்பட்ட ஃபிஷரின் நூலில் ஃபிஷர் காந்தி மீதான அவதூறுகளை ஒவ்வொன்றாக அவை எவ்வாறு உண்மைக்கு மாறானவை என விளக்கியிருப்பார். ஜெயமோகன் முழு நூலின் ஒவ்வொரு பக்கத்திலும் அதனைச் செய்திருப்பார். ஃபிஷரின் நூலை நான் 2003ம் ஆண்டு வாசித்தேன். ‘பின்தொடரும் நிழலின் குரல்’ எழுப்பியிருந்த பல்வேறு கேள்விகளுக்கான விடையை காந்தியின் வாழ்க்கை எனக்கு அளித்தது. ‘இன்றைய காந்தி’ நூலில் உள்ள ‘காந்தி என்ற பனியா’ எனும் பகுதி எனக்கு மிகவும் நெருக்கமானது.

 

மொழி உருவான சில காலத்துக்குள்ளாகவே கதைகள் உருவாகியிருக்கக்கூடும்; அல்லது கதை சொல்லப்படுவதற்காகவேகூட மொழி உருவாகியிருக்கலாம். உலகம் முழுதும் மனிதத்திரள் அனாதி காலமாகக் கதைகளை விரும்பியிருக்கிறது. புராணங்கள் கதைகளால் ஆனவை. உபநிடதங்கள் கதைகளால் ஆனவை. புத்தர் கதை சொல்லியிருக்கிறார். ஜீசஸ் கதை சொல்லியிருக்கிறார். ராமகிருஷ்ண பரமஹம்சர் கதை சொல்லியிருக்கிறார். உலகில் ஒவ்வொரு பகுதியும் தங்களுக்குரிய பிரத்யேகமான கதைத் தொகுதிகளைக் கொண்டுள்ளன. இந்தியா கதைகளின் தேசம். பாரதம் என்ற பெயரை தேசம் சூடியிருப்பதன் காரணமே ஒரு கதையாக விளக்கப்படுகிறது. உலகம் கண்ட மிகப் பெரிய கதைத் தொகுப்பு மகாபாரதம். இந்தியப் புராணங்களை, இந்தியத் தத்துவங்களை, சமயங்களை, இந்தியாவின் பல்வேறு குடிகளை, நிலங்களைப் பின்னணியாகக் கொண்டு மிக விரிவாக எழுதப்பட்ட ‘வெண்முரசு’ உலக இலக்கிய வரலாற்றில் ஓர் அருநிகழ்வு. ஜெயமோகனால் தமிழ் அச்சிறப்பைப் பெற்றுள்ளது.

 

‘மகாமகோபாத்தியாய’ உ. வே. சாமிநாத ஐயர் குறித்து மகாகவி பாரதி வாழ்த்திய வரிகள் தமிழ்ச் சூழலில் இன்று ஜெயமோகனுக்கு உரியவை.

 

‘பொதியமலைப் பிறந்தமொழி வாழ்வறியும் காலமெலாம் புலவோர் வாயில்

துதியறிவாய் அவர்நெஞ்சின் வாழ்த்தறிவாய் இறப்பின்றித் துலங்கு வாயே’

***